Robert Langdon to postać doskonale mi znana za sprawą głośnych ekranizacji książek Dana Browna. Tak jak kiedyś moje serce skradł Indiana Jones, wiele lat później oddałam je temu profesorowi z Harvardu. Historia w połączeniu z zagadkami to tak bardzo mój klimat, że sama się sobie dziwię, iż dopiero teraz sięgnęłam po twórczość Browna. A co mnie do tego skłoniło? Zbliżający się wielkimi krokami wyjazd do Florencji i chęć uszczknięcia toskańskiego klimatu.

Po postrzale w głowę, Robert Langdon budzi się w jednym z włoskich szpitali. W wyniku obrażeń doznał amnezji i nie pamięta wydarzeń z ostatnich dni, podobnie jak powodu swojej wizyty we Florencji. Na domiar złego, w szpitalu pojawia się kobieta strzelająca do personelu, ale jej głównym celem wyraźnie jest amerykański profesor. Pomaga mu młoda lekarka, Sienna Brooks, z którą krok po kroku rozwiązywał będzie zagadkę ukrytą w Boskiej Komedii Dantego. Czasu jest niewiele, a na szali leżą losy całej ludzkości...

Podeszłam do tej książki z ogromnym entuzjazmem i chociaż historia po drodze odrobinę się rozlazła, jestem zachwycona tym, jak cudownie miasto gra w książkach Browna. Najpierw Florencja, później także Wenecja i Stambuł zostały odmalowane przed czytelnikiem w fantastyczny sposób. Opisy skupiają się co prawda na głównych atrakcjach turystycznych (Palazzo Vecchio, Bazylika św. Marka, Hagia Sophia), ale atmosferę tych miejsc zdecydowanie da się poczuć. Miasto u Browna to nie tylko miejsce akcji, ale także bohater, który całej historii nadaje niepowtarzalnego klimatu. 

Przyjemność czytania Inferno płynie nie tylko z lekkiego stylu pisarza czy wartkiej akcji, ale też z nagromadzenia ciekawostek historycznych - w przypadku tej książki jest to przede wszystkim historia Dantego. Jak wspomniałam na początku, kocham Indianę Jonesa, kocham również Larę Croft i Roberta Langdona. Nie muszę chyba dodawać, że jako dziecko moim największym marzeniem było zostanie archeologiem? Potem jednak dorosłam i odkryłam, że nie tak wygląda ten zawód, w związku z czym obrałam inną ścieżkę kariery. Tak czy inaczej, fabuła oparta na historii i związanych z nią tajemnicach ma bardzo duże szanse, by trafić w mój gust. Dodajmy do tego kontrowersyjny (ale niepozbawiony sensu!) pogląd na problem przeludnienia świata oraz kwestię inżynierii genetycznej i mamy naprawdę solidną powieść sensacyjną.

Spotkałam się z wieloma opiniami, że w książkach Dana Browna ciągle powtarza się ten sam schemat i dlatego tracą one na atrakcyjności, stając się jednocześnie przewidywalne dla czytelnika. Zatem pewnie dobrze zrobiłam, że na pierwszy ogień wybrałam jego ostatnią książkę. Może idąc wstecz nie odczuję tego tak mocno? Chciałabym, aby tak się stało, bo z pewnością nie było to moje ostatnie spotkanie z autorem i już zacieram ręce na stojący na mojej półce Kod Leonarda Da Vinci.


Dan Brown, „Inferno”, Sonia Draga, Katowice 2014, s. 592

Na Confess miałam ochotę już od dawna, jednak wyjątkowo długo przeleżała na moim Kindle'u. Dopiero zbliżająca się wielkimi krokami premiera polskiego wydania zmotywowała mnie do tego, by w końcu po tę książkę sięgnąć. Mimo że bardzo lubię twórczość Colleen Hoover, jej podobno najlepsza powieść nie wywarła na mnie aż tak dużego wrażenia. Może to już po prostu przesyt powieściami, które są do siebie tak bardzo podobne? 

Życie Auburn Reed zmierza w ściśle określonym kierunku. Nie ma w nim miejsca na najmniejsze odstępstwo od określonego planu, jednak pilna potrzeba zarobienia dodatkowych pieniędzy sprowadza ją prosto do galerii sztuki prowadzonej przez przystojnego artystę. Od samego początku pomiędzy Auburn i Owenem wywiązuje się nić porozumienia i mogłoby się wydawać, że nic nie stoi na przeszkodzie, by między nimi rozwinęło się uczucie. Niestety oboje skrywają sekrety, które komplikują ich relację, czyniąc ten związek właściwie niemożliwym.

Confess to opowieść o dwójce ludzi, którzy mimo młodego wieku przeszli w swoim życiu wiele. Teraz starają się poskładać do kupy okruchy przeszłości i wejść w dorosłość nie oglądając się za siebie. Okazuje się jednak, że miłość w przypadku głównych bohaterów nie jest odpowiedzią na wszystkie problemy - raczej kolejną kłodą rzuconą im pod nogi przez los. Chociaż bardzo by tego chcieli, nie mogą być razem i są gotowi poświęcić rodzące się uczucie dla dobra drugiej osoby. Nie jest to łatwe, ale wydaje się jedynym słusznym rozwiązaniem.

Narracja poprowadzona jest naprzemiennie z perspektywy Auburn i Owena. Dzięki temu czytelnik może lepiej poznać oboje bohaterów zamiast skupiać uwagę tylko na jednym z nich. Nie są to może najlepiej wykreowane postacie, ale nie sądzę by w jakiś znaczący sposób kogoś irytowały. Wszelkie decyzje Auburn mają solidne podłoże, dlatego ciężko oceniać tę bohaterkę pod kątem tego, jak łatwo było nią manipulować. Myślę, że wiele osób na jej miejscu postąpiłoby podobnie i poświęciłoby własne szczęście by tylko osiągnąć zamierzony cel. Owen to z kolei niepokorna, artystyczna dusza o głębokim wnętrzu. Jestem pewna, że mnóstwo czytelniczek straci dla niego głowę. We mnie jednak nie wzbudzili większych emocji i z jakiegoś powodu nie byłam w pełni zaangażowana w ich losy. 

Zazwyczaj po przeczytaniu książek Colleen Hoover czuję się związana z bohaterami, a ich historia wywołuje we mnie szereg najróżniejszych emocji. Bywa też, że uronię kilka łez przy zakończeniu. Tym razem niestety nie doświadczyłam zbyt wiele charakterystycznych dla tej pisarki wzruszeń, a książkę odłożyłam bez żalu. Nie oznacza to jednak, że była zła. Spędziłam przy niej kilka naprawdę fantastycznych godzin, ale nie była to jedna z tych historii, która zostałaby ze mną na dłużej. Doceniam jednak jej artystyczny walor oraz pewną dojrzałość, odzwierciedloną w problemach głównych bohaterów. Nie ma tutaj nastoletnich dramatów, zamiast tego Hoover serwuje nam poważne (czasem nawet zbyt poważne biorąc pod uwagę wiek bohaterów) rozterki.

Oceniłam tę książkę wysoko, bo naprawdę mi się podobała i dobrze wypada na tle innych powieści tego gatunku. Moje marudzenie bierze się chyba stąd, że zwyczajnie nie zgadzam się z opinią, iż jest to najlepsza książka amerykańskiej pisarki. Wykorzystanie sztuki jako motywu przewodniego zasługuje na uwagę, ale sami bohaterowie nie wzbudzili we mnie większych emocji. Warto przekonać się na własnej skórze czy Hoover w takim wydaniu trafi akurat do was.

Colleen Hoover, „Confess”, Atria Books, Nowy Jork 2015, s. 320

W kwietniu odrobinę straciłam zapał do pisania nowych postów na bloga, dlatego większość przeczytanych książek nie doczekała się osobnych opinii. Już raczej się nie doczeka (z wyjątkiem Confess, które pojawi się na dnach), ale szukam inspiracji i motywacji by wrócić tu z przytupem, nowymi postami i pomysłami. Na razie jednak pewnie będzie tu stosunkowo cicho, bo widmo końca studiów, zaliczeń, egzaminów i obrony pracy magisterskiej jest coraz bliżej. Pogoda zresztą też nie daje kopa do działania... Ale! Sprawdźmy co tam działo się w kwietniu.

Przeczytane w kwietniu: 

1. Samantha Shannon - „Pieśń jutra” ★★★☆☆

2. Colleen Hoover - „Confess” ★★★★☆

3. Harlan Coben - „Już mnie nie oszukasz” ★★★☆☆

4. Brittainy C. Cherry - „Ogień, który ich spala” ★★☆☆☆

5. Susanna Kaysen - „Przerwana lekcja muzyki” ★★★☆☆

 

Jak widać kwiecień był dość wyrównany. Mimo oceny, którą przyznałam Confess wcale nie uważam jej za najlepszą książkę tego miesiąca. Natomiast Ogień, który ich spala rzeczywiście okazał się niewypałem z kiepskimi bohaterami i oklepaną fabułą. Cieszę się też, że w końcu sięgnęłam po swoją pierwszą książkę Harlana Cobena. Na pewno będę kontynuować przygodę z tym autorem. 

Co jeszcze pojawiło się w kwietniu na blogu?

Tak prezentował się mój kwiecień. W międzyczasie zaczęłam czytać także Trawers Remigiusza Mroza, ale skończyłam go dosłownie przed chwilą. Pojawi się zatem w podsumowaniu maja. A co ciekawego wam udało się przeczytać?