Początek wszystkiego to książka o znaczeniu przyjaźni, poszukiwaniu własnej tożsamości i radzeniu sobie z poważnymi przeciwnościami losu. Odnalezienie siebie w świecie, gdzie wszyscy są tacy sami, a odmienność nie jest mile widziana może być trudne, ale czasem warto spojrzeć na rzeczywistość z nowej perspektywy.

Życie bywa nieprzewidywalne, ale mając naście lat trudno zaakceptować, gdy w jednej chwili zmienia się ono o sto osiemdziesiąt stopni. Ezra Faulkner był najpopularniejszym chłopakiem w szkole i wschodzącą gwiazda tenisa, lecz wystarczył jeden wieczór by to wszystko stracić. Po tym jak zdradziła go dziewczyna wsiadł w samochód i uległ poważnemu wypadkowi. O sportowej karierze mógł zapomnieć, ale nie spodziewał się, że jego dotychczasowi przyjaciele nawet raz nie odwiedzą go w szpitalu. Wtedy do szkoły trafia nowa uczennica, zupełnie niepodobna do jego dotychczasowych znajomych. Cassidy jest inteligentna, intrygująca i patrzy na świat inaczej niż jej rówieśnicy, ale ma też swoje sekrety, którymi nie lubi się dzielić. W jaki sposób spotkanie dwójki bohaterów wpłynie na ich losy?

Początek wszystkiego to jedna z tych książek, które świetnie nadają się na wakacyjną lekturę, ale jednocześnie nie są głupawe i bezrefleksyjne. Porusza wiele tematów takich jak przyjaźń, przynależność do grupy i bycie z niej wykluczonym czy homoseksualizm, w których świetnie odnajdą się nastoletni czytelnicy. Znajdą się tutaj także odniesienia do Wielkiego Gatsby'ego, co z pewnością ucieszy fanów najbardziej znanej książki Fitzgeralda, a dobrze oddany klimat typowego amerykańskiego liceum usatysfakcjonuje miłośników właśnie takiej scenerii. Smaczku dodają spotkania kółka debatanckiego i nielegalne seanse filmowe odbywane w różnych dziwnych miejscach.

Problem leży jednak w czymś innym. Schenider czerpie z utartego schematu popularnego ucznia i nowej, tajemniczej dziewczyny, która zmienia jego światopogląd. Podobny motyw pojawił się już w wielu książkach i ta wtórność mogła się niektórym zwyczajnie znudzić. Historia jest też dosyć przewidywalna, a skrzętnie skrywaną tajemnicę Cassidy łatwo rozwiązać na długo przed końcem książki. Szczególnie, gdy - tak jak w moim przypadku - czytało się już powieść, w której występował niemal identyczny wątek (tytułu wam oczywiście nie podam, bo to byłby wielki spojler), tylko bohaterowie byli odrobinę starsi.

Książka Robyn Schneider na pewno spodoba się fanom Johna Greena. Znalazłam w niej luźne skojarzenia z Papierowymi miastami, a Cassidy momentami bardzo przypominała Margo Roth Spiegelman. To jednak oddzielne historie i inni bohaterowie, poprzez których autorka pokazuje nam, że życie jest tylko jedno i trzeba je dobrze wykorzystać. Mimo drobnych potknięć, historia Ezry i Cassidy na pewno znajdzie swoich fanów.


Robyn Schneider, „Początek wszystkiego”, Otwarte, Kraków 2017, s. 318

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte.

O wiele więcej to moje pierwsze spotkanie z popularną w Polsce Kim Holden. Do jej poprzednich książek zupełnie mnie nie ciągnęło, ale gdy tylko usłyszałam o wydaniu powieści obyczajowej dla dorosłych, w mojej głowie zapaliła się lampka odpowiedzialna za dobór lektur, która podpowiadała, że to może mi się spodobać. Moja czytelnicza intuicja znów mnie nie zawiodła.

Pnąca się po kolejnych szczeblach kariery Miranda to wyrachowana perfekcjonistka, która każdy element swojego życia ma skrupulatnie zaplanowany. Nie ma w nim miejsca na miłość, a gdy na świecie pojawiają się dzieci jej ingerencja ogranicza się właściwie tylko do porodu. Seamus to kompletne przeciwieństwo swojej żony. Ciepły i opiekuńczy mężczyzna dba o to, co dla niego najważniejsze - o rodzinę. Dlatego tak ciężko pogodzić mu się z decyzją o rozwodzie i nagłej przeprowadzce. W nowym miejscu poznaje jednak Faith, która mimo własnych problemów przypomni Seamusowi czym jest szczęście.

Najnowsza powieść Kim Holden wzbudza w czytelniku cały wachlarz emocji. Najpierw jest paląca nienawiść do Mirandy, która swoim zachowaniem potrafiłaby doprowadzić do szału nawet największego stoika. Później pojawia się współczucie względem Seamusa, którego życie potraktowało bardzo niesprawiedliwie. Nie tylko ze względu na nieudane małżeństwo i piekło, które zgotowała mu była żona, ale też z uwagi na rozwijającą się w jego ciele chorobę. I wreszcie sympatia wobec Faith - światełka nadziei, które stopniowo rozświetla życie Seamusa. Przy tak szerokiej gamie bohaterów nie sposób się nudzić, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że narracja prowadzona jest naprzemiennie ze wszystkich trzech perspektyw.

Od pierwszych stron urzekł mnie wyjątkowy styl autorki. Lubię, gdy pisarze balansują na granicy patosu, ale jednocześnie mają odpowiednie wyczucie, by jej nie przekroczyć. Właśnie takie jest pióro Kim Holden, a sama autorka idealnie czuje punkt, w którym proza spotyka się z poezją i tworzy z tej kombinacji naprawdę zgrabną i nieprzesadzoną całość. Przebieg akcji raczej dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, ale pojawia się kilka niespodziewanych kłód rzuconych pod nogi bohaterów. A każdy z nich ma swój własny bagaż doświadczeń, który na pewnym etapie powieści da o sobie znać. Holden porusza także wiele realnych problemów, z którymi mogą zmagać się także czytelnicy jej książki i dzięki temu poczuć silniejszą więź z Seamusem, Faith czy Mirandą.

O wiele więcej to sprawnie napisana powieść obyczajowa, która dotyka ważnych problemów związanych nie tylko z małżeństwem, ale w dużej mierze dotyczących rodzicielstwa czy zmagania się z ciężką chorobą. W dobie masy kiepskich książek dla kobiet, ta naprawdę się wyróżnia.

Kim Holden, „O wiele więcej”, Filia, Poznań 2017, s. 410

Kwiecień, maj oraz czerwiec (z naciskiem na ten ostatni) to będą najgorsze miesiące w pięcioletniej historii bloga. Mam nadzieję, że w lipcu (zakładając optymistycznie, że będę po obronie) wszystko wróci na dawne tory i posty znowu będą się tutaj pojawiać przynajmniej raz w tygodniu. A póki co zapraszam was na mojego instagrama, bo tam dzieje się zdecydowanie najwięcej jeśli chodzi o sprawy związane z książkami :)

Przeczytane w maju:

Nietrudno zgadnąć, która książka w maju okazała się porażką. Tak, tak - kompletnie nie rozumiem szału na ACOTAR, bo dla mnie ta książka jest zupełnie nielogiczna, napisana topornym językiem i pełna głupiutkich rozwiązań. Chodzi mi po głowie nagranie filmiku na ten temat, ale zobaczymy czy coś z tego wyjdzie. Najbardziej natomiast spodobało mi się Inferno - sama się sobie dziwię, że dopiero teraz zabrałam się za prozę Browna, bo połączenie historii i zagadek to coś, co bardzo do mnie przemawia. Moją fascynację opisywanymi miejscami spotęgował fakt, że miniony weekend spędziłam we Florencji i na własne oczy zobaczyłam opisywaną u Browna pośmiertną maskę Dantego czy obraz Vasariego w Sali Pięciuset.

PS Wyglądają tak:

Jak widzicie maj nie był szczególnie obfity czytelniczo, ale przynajmniej udało mi się zwiedzić kilka ciekawych miejsc. Poza Florencją odwiedziłam też Pizę z Krzywą Wieżą i spędziłam pół dnia nad morzem Tyrreńskim. Nie był to chyba taki zły miesiąc :)

A jaki był wasz maj?