Są takie książki, które choć nie wybitne, z jakiegoś powodu trafiają do nas w stu procentach. Poruszają właściwą strunę w naszej duszy, a na koniec zostawiają z roztrzaskanym sercem i oczami pełnymi łez. Światło, które utraciliśmy to historia o utraconych szansach, o wyborze pomiędzy tym co dobre, a tym co właściwie i o miłości, która nie miała szansy rozkwitnąć. I to właśnie TA książka.

Lucy i Gabe poznali się 11 września 2001 roku. Wydarzenia związane z atakiem terrorystycznym mocno ich ze sobą związały, jednak dopiero kilka lat później spotkali się ponownie i zostali parą. Ich uczucie było silne, intensywne i miało przetrwać na zawsze. Życie jednak często pisze inne scenariusze. Gabe dostał ogromną szansę i wyjechał na Bliski Wschód jako reporter wojenny. Luce nie potrafiła porzucić swojej świetnie zapowiadającej się kariery jako scenarzystka. Ich drogi się rozeszły, a świat zawalił. Czy jeszcze kiedyś się odnajdą?

Historię utraconej miłości opowiada Lucy, adresując ją bezpośrednio do ukochanego przed laty Gabe'a. Nie jest to typowa forma epistolarna, ale atmosfera jest tutaj bardzo osobista, niemal intymna. Do tego stopnia, że czytelnik czuje się jak intruz zaglądający już nie w życie, a prosto w serce drugiego człowieka. A Luce nie czuje skrępowania, przelewa wszystkie swoje myśli i uczucia na papier, często też snuje domysły na temat reakcji Gabe'a. Tylko tak jesteśmy w stanie go poznać - oczami głównej bohaterki, która zdaje się go znać lepiej niż ktokolwiek inny. Doskonale wie co w danym momencie powiedziałby Gabe, jakby się zachował, co zrobiłby zupełnie inaczej. Nie wiemy jednak na ile jest to rzeczywisty obraz postaci, a na ile jedynie wyobrażenie Lucy o Gabie, którego kiedyś znała.

To nie jest kolejny błahy romans, o którym zapomina się tuż po przewróceniu ostatniej strony. To historia do bólu prawdziwa i przejmująca, która w pełni angażuje czytelnika i nie pozostawia go obojętnym na losy bohaterów. Poza historią utraconej miłości, Santopolo pokazuje też jak wraz z wiekiem zmieniają się priorytety, ile dla człowieka znaczy kariera zawodowa oraz podkreśla, że nie wolno rezygnować z własnych marzeń, ani wyśmiewać cudzych. W tle stale przewijają się wątki polityczne, bowiem akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu lat. Jest więc atak na Twin Towers, są początki wojny z Afganistanem oraz zaprzysiężenie Baracka Obamy na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Od czasu do czasu akcja przenosi się na Bliski Wschód, a całość zostaje wzbogacona o migawki z właśnie tej części globu. 

Lektura Światła, które utraciliśmy pozostawiła mnie z myślą, że gdybym kiedykolwiek napisała własną książkę, przybrałaby ona podobną formę. Nadajemy z Jill Santopolo na tych samych falach i z pewnością przeczytam wszystko, co wyjdzie spod jej pióra. Mam nadzieję, że kolejne jej książki zapewnią mi podobny rollercoaster emocji, a autorka nie zrezygnuje z subtelnego, melancholijnego i może chwilami lekko dramatycznego stylu, który tak bardzo do mnie przemówił.


Jill Santopolo, „Światło, które utraciliśmy”, Otwarte, Kraków 2017, s. 351

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte.

Kiedy do sąsiedniego domu wprowadza się nowa lokatorka, Jolene Avery z otwartymi ramionami zaprasza ją do swojego życia. Jeszcze nie wie, że popełnia ogromny błąd, bo zaczyna się zupełnie zwyczajnie. Kobiety się zaprzyjaźniają, a przecież to normalne, że przyjaciółki noszą podobne ubrania, fryzury, a sypialnię malują tym samym kolorem farby. Czytelnik ma jednak tę przewagę, że na początku patrzy oczami Fig i doskonale wie, że w jej obsesji nie ma nic normalnego. Jolene i Darius mają wszystko, czego ona zawsze pragnęła - idealne życie, piękny dom, ale przede wszystkim kilkuletnią córeczkę Mercy. Dlatego robi wszystko, by stać się częścią rodziny, a jej chory umysł pragnie zastąpić Jolene w roli żony i matki.

Bad Mommy. Zła mama to kameralna powieść, rozgrywająca się na ograniczonej przestrzeni z udziałem trzech głównych bohaterów. Po nich długo nie ma nic, a reszta przewijających się postaci to zaledwie niewielki ułamek całości, nieśmiało majaczący w tle. Ale więcej tu nie potrzeba, bo klimat w tej powieści zbudowany jest właśnie przez tę klaustrofobiczną ciasnotę, która przytłacza z każdą stroną coraz bardziej. Im lepiej poznajemy bohaterów, a mamy tę możliwość dzięki temu, że każdy ma w tej historii swoją część, tym wyraźniej widzimy, że nie ma tu postaci krystalicznie czystych. Na pierwszy plan wysuwa się oczywiście Fig i jej szaleństwo, ale Jolene i Dariusa także ciężko obdarzyć sympatią, mimo że zostali przecież ofiarami stalkingu. Fisher buduje swoją powieść na ciemnych zakamarkach duszy bohaterów, ale brakuje w tym wszystkim elementu zaskoczenia. Bo owszem, książka wywołuje dość silne uczucie niepokoju, ale nie jest ono spowodowane nieprzewidywalnością wydarzeń, a rodzącą się w głowie myślą czy przypadkiem ta historia nie mogłaby dotyczyć nas samych.

Gdzieś między wierszami Fisher sygnalizuje niebezpieczeństwo mediów społecznościowych. Nie tyle ostrzega, bo sama przecież jest aktywną użytkowniczką instagrama, ale wskazuje na pewien problem. Często nie zastanawiamy się jak wiele informacji na nasz temat mogą wyciągnąć osoby trzecie tylko na podstawie zdjęć czy krótkich postów. Epatując swoją prywatnością w internecie szeroko otwieramy przed nimi drzwi do naszego życia, nie myśląc o konsekwencjach. Zupełnie tak jak Jolene przed Fig. I niby przecież każdy z nas doskonale o tym wie i nie potrzebuje moralizatorstwa, ale chyba nie spodziewamy się, że ktoś może tak mocno próbować wniknąć w nasze życie, że zdjęcie na instagramie będzie dla niego bezcenną wskazówką. Ciekawy i dość oryginalny okazał się pomysł na zakończenie tej historii. Zakończenie, które jest niejednoznaczne, nie daje żadnych odpowiedzi, a rodzi wiele pytań o problem stalkingu. Rzuca ono zupełnie inne światło na całą powieść i sprawia, że nic w Bad Mommy nie jest oczywiste.

Książka Tarryn Fisher to przerażający obraz obsesji na punkcie drugiej osoby, chore pragnienie stania się kimś innym, lepszym i bardziej kochanym. Może momentami okazała się zbyt wulgarna, zbyt bezpośrednia w opisywaniu pewnych sytuacji, ale przez to wcale nie mniej prawdziwa czy przerażająca. Nie w sposób oczywisty, ale stopniowo kiełkujący w duszy czytelnika. Bo skąd mieć pewność, że nikt nie zazdrości właśnie tobie? Wcale nie musisz uważać się za szczęściarza, ważne żeby inni tak o tobie myśleli. A przecież właśnie to pokazujesz na portalach społecznościowych - idealne momenty ze swojego życia.


Tarryn Fisher, „Bad Mommy. Zła Mama”, SQN, Kraków 2017, s. 310

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.

Pamiętacie jak w podsumowaniu lipca optymistycznie zakładałam, że w lipcu będę po obronie? Ha, ha, dobry żart. Niestety moi drodzy, obrona musi poczekać do września :D Ale to nic, na razie nie myślę o pracy magisterskiej (pierwszy raz od kilku miesięcy!) i skupiam się na czytaniu. I pracy na pełny etat, co oznacza, że codziennie od 9 do 17 jestem w biurze i nie, nie czytam. A jak mówili, że jeszcze zatęsknię za szkołą to nie wierzyłam...


Czerwiec był dość zróżnicowany gatunkowo, dlatego ciężko mi wybierać najlepszą książkę miesiąca, bo każda z nich była na swój sposób inna. Rozczarowaniem jednak mogę nazwać Jak cię zabić, kochanie? Alka Rogozińskiego, bo spodziewałam się dużej dawki dobrego humoru. Humor był, ale czy dobry? Na pewno nie w moim guście. A wy czytaliście książki tego autora?

W związku z tym, że moje podsumowania są ostatnio bardzo ubogie, postanowiłam dodawać do nich kilka książkowych zapowiedzi, na które w danym miesiącu szczególnie czekam. W lipcu ostrzę sobie ząbki na te tytuły:



I to tyle jeśli chodzi o czerwiec. Zaczęłam też czytać Bad Mommy Tarryn Fisher, ale opowiem wam o niej więcej w lipcu. Bieżący miesiąc na pewno spędzę ze Światłem, które utraciliśmy, które premierę ma już jutro oraz z Czarną Madonną Remigiusza Mroza, która już znajduje się w moich rękach chociaż premiera zaplanowana jest dopiero na 19 lipca! A co ciekawego wam udało się przeczytać? Macie już swój wakacyjny TBR? Koniecznie dajcie znać w komentarzach!