Trzymam w rękach tę pięknie wydaną książkę i nie wiem co powiedzieć. Gdy tylko zobaczyłam okładkę Dress Scandinavian wiedziałam, że muszę zajrzeć do środka i dowiedzieć się więcej na temat słynnego skandynawskiego stylu, na który moda trwa w najlepsze. I trudno się dziwić - nikt tak jak Skandynawki nie łączy wygody z klasyką, spódnic z adidasami czy szpilek z dresami, wyglądając przy tym naturalnie i kobieco. Ja też tak chcę! - pomyślałam i zabrałam się do czytania książki.

Zajęło mi to jakieś pół godziny, bo Pernille Teisbaek ma wyjątkowo oszczędne pióro. To nic -mówię. Może pisze zwięźle, ale konkretnie? Niestety każda upływająca minuta uświadamiała mi, że Dress Scandinavian to tylko piękna okładka, za którą nic się nie kryje. Porady bardzo ogólne, które można znaleźć w pierwszym lepszym magazynie poświęconym modzie, zdjęcia choć inspirujące to często zbyt małe by dojrzeć na nich te elementy garderoby, które były opisywane stronę wcześniej. Czego dowiedziałam się z książki słynnej duńskiej fashionistki? Tego samego, co już doskonale wiem - mniej znaczy więcej, prostota nie musi oznaczać nudy, a jakość jest zdecydowanie ważniejsza niż ilość. 

No dobrze, może jednak czegoś tam się dowiedziałam. Na przykład, że ubieranie się na cebulkę jest bardzo skandynawskie, a szaleństwo najlepiej wyrażać dodatkami. Z tym ostatnim się zgadzam, bo sama także stawiam na neutralne kolory ziemi, którym raz na jakiś czas przyda się odrobina szaleństwa w postaci pstrokatych szpilek lub ekstrawaganckiej torebki. Szkoda tylko, że Pernille nie wykorzystała potencjału, który tkwi w północnoeuropejskim stylu i podrzuciła swoim czytelnikom kilka oczywistych rad odnoszących się do mody w jej ogólnym ujęciu. Bardzo mało skandynawska jest ta książka.

Dress Scandinavian to książka, która doskonale wpisuje się w skandynawski styl. Będzie pięknie wyglądała na stoliku do kawy razem z najnowszym wydaniem Vogue'a i MacBookiem obok. Sprawdzi się też do zdjęć na instagramie, bo jest przepięknie wydana. Jeśli jednak lubicie książki czytać, a nie tylko chwalić się nimi na zdjęciach to cóż, tej nie polecam.

Pernille Teisbaek, „Dress Scandinavian”, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2017, s. 191

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Otwarte.

Każdy miłośnik czworonogów odnajdzie w książkach W. Bruce'a Camerona ciepło psiego futerka i urok gromadki nowo narodzonych szczeniaków. Psiego najlepszego to jedna z tych historii, która rozgrzeje w zimowe wieczory i nastroi pozytywnie przed nadchodzącymi świętami. Miłośnicy psów, to lektura idealna dla was!

Życie Josha zmienia się w dniu, gdy sąsiad podrzuca mu ciężarną suczkę Lucy. Chociaż nie ma pojęcia o wychowywaniu psa, bo sam nigdy go nie miał, nie potrafi oprzeć się psiemu urokowi. Początkowo z pewną rezerwą zapewnia Lucy podstawowe potrzeby, a kiedy na świecie pojawiają się szczeniaki robi wszystko, by otoczyć je odpowiednią opieką. Josh nie ma jednak wystarczającej wiedzy, więc zwraca się o pomoc do lokalnego schroniska. Razem z Kerri, jedną z pracownic, przygotowują maluchy do adopcji w ramach pewnego świątecznego projektu.

Był sobie pies na święta to dokładnie taka książka, jakiej można spodziewać się patrząc na samą okładkę. Słodka, rozczulająca i rozgrzewająca serce. Niestety Cameronowi nie udaje się uniknąć banalnych rozwiązań, ale w obliczu pięciu rozkosznych piesków i ich cudownej mamy łatwo przymknąć oko na swego rodzaju ciapowatość głównego bohatera i dialogi żywcem wyjęte z kiepskiej komedii romantycznej. Zresztą, w tym przedświątecznym okresie ten kicz przeszkadza nam jakby trochę mniej, więc to idealna lektura na grudniowe popołudnie. 

Sama historia jest nieskomplikowana, a momentami wręcz infantylna, ale prosta treść niesie ze sobą ważny przekaz. W. Bruce Cameron przekonująco przedstawia potrzeby naszych czworonożnych przyjaciół i podkreśla jak piękna jest relacja człowieka z psem. Dotychczas Josh wiódł samotne życie, po rozstaniu ze swoją dziewczyną zaszył się w domku w górach i nie utrzymywał kontaktu z bliskimi. Dopiero miłość Lucy do szczeniaków przypomniała mu jak ważna w życiu jest rodzina i naprowadziła go na właściwą ścieżkę w życiu.

To raczej książka dla młodszego czytelnika, któremu nie będą przeszkadzać szczęśliwe zbiegi okoliczności, proste dialogi i zakończenie godne disneyowskiej produkcji. Ale jeśli potraficie na tę historię spojrzeć z dystansem to naprawdę można się przy niej odstresować i wprowadzić w cudowny, świąteczny klimat, a także rozczulić nad cudowną psią rodzinką. 

★★★★★★☆☆☆☆ 

W. Bruce Cameron, „Psiego najlepszego”, Wydawnictwo Kobiece, Białystok 2017, s. 281

Zaczął się mój ulubiony miesiąc w roku, ale zanim na dobre zapomnę o ponurym listopadzie, wypadałoby go najpierw podsumować. A do podsumowania mam aż cztery książki - aż jak na moje ostatnie czytelnicze wyczyny. Jedna cudowna, jedna z najlepszych jakie w tym roku przeczytałam, a trzy raczej przeciętne, ale przynajmniej nie były rozczarowaniem. Przejdźmy więc do rzeczy.

Przeczytane w listopadzie:

Jak łatwo się domyślić, tą niemalże doskonałą książką była Rdza Jakuba Małeckiego. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością tego autora, ale po tym co otrzymałam wiem, że z całą pewnością nie ostatnie. Pozostałe tytuły były na podobnym poziomie, czyli ani złe, ani szczególnie zapadające w pamięć. Na pewno jednak sięgnę jeszcze po twórczość Elizabeth Strout, bo jestem ciekawa innych jej książek.

W listopadzie popełniłam też jeden, krótki post o tym, gdzie podziały się nowe posty i dlaczego tak rzadko tu bywam. Mam wielką nadzieję, że zbliżający się nowy rok będzie dla mnie motywacją do wielkiego powrotu.Wczoraj dodałam też podsumowanie listopada na swój kanał, więc jeśli macie ochotę je obejrzeć to zapraszam tutaj.

Jeśli chodzi o to, co czytam aktualnie to jest to Opowieść podręcznej Margaret Atwood. Chociaż jestem jeszcze w pierwszej połowie to mogę powiedzieć, że jest to przerażająca wizja świata. Nie wiem dlaczego, ale nasuwa mi się tutaj skojarzenie z Rokiem 1984 Orwella. Czytaliście?

Zasiadając do lektury Rdzy wiedziałam, że będzie to powieść co najmniej bardzo dobra. Kiedyś już wspominałam, że po prostu mam ten gen, który sprawia, że wiem jakie książki mi się spodobają. Nie pomyliłam się, a mało tego najnowsza powieść Jakuba Małeckiego będzie jedną z najlepszych, jakie przeczytałam w tym roku. A może i w całym swoim życiu?

Ciężko w jednym krótkim akapicie streścić o czym właściwie opowiada Rdza, bo jest to powieść tak wielowątkowa i niebanalna, że próba streszczenia jej w kliku zaledwie zdaniach wydaje się po prostu nie na miejscu. Swoją historię autor rozpoczyna w dniu, gdy rodzice siedmioletniego Szymka giną w wypadku samochodowym, a życie małego chłopca zmienia się na zawsze. Trafia on pod opiekę babci, nocami przywiązuje się do kaloryfera, a zabawki chowa przed Bozią, bo skoro zabrała mu rodziców to przecież nie wiadomo, co jeszcze może zabrać. Kolejny rozdział należy już do Tośki, a rozpoczyna się tuż przed wojną...

W Rdzy splatają się dwie linie czasowe, a wydarzenia sprzed lat odbijają się echem we współczesnych Chojnach. I chociaż chciałoby się przeszłość oddzielić grubą kreską, ona osadza się w sercach mieszkańców tej niewielkiej wsi, a jedyne co pozostaje to liczyć na to, że wszystko kiedyś będzie dobrze. Oddać Małeckiemu trzeba, że talent do pisania i nadawania zwykłym rzeczom rangi magicznej to on ma. Już od pierwszych zdań zostałam porwana do świata Chojen tych obecnych i tych sprzed ponad sześćdziesięciu lat i wcale nie chciałam z niego wychodzić. Sposób w jaki autor splótł losy bohaterów, których dzieli tak ogromna przepaść czasu jest niezwykły. Dzieciństwo Tośki nieubłaganie przenika teraźniejszość, w której żyje Szymek i osadza się na życiu mieszkańców jak tytułowa rdza. Tytuł zresztą to strzał w dziesiątkę, bo odnosi się do tak wielu istotnych dla tej historii kwestii, a przy tym jest doskonałą metaforą śladu, jaki pozostawiają po sobie wydarzenia z przeszłości. Rdza to przykład prozy niezwykle dojrzałej, o przemyślanej strukturze, którą w całości podziwiać można dopiero przewracając ostatnią stronę. Bo dopiero wtedy dostrzec można wszystkie niteczki, które pozornie niezwiązane ze sobą wydarzenia splatają w przepiękną całość.

Rdzę zaliczam do najlepszych polskich książek jakie czytałam. Porównać mogę ją chyba tylko z Sońką Ignacego Karpowicza, która wywołała we mnie bardzo podobne refleksje. Tutaj również ludzkie tragedie przeplatają się z szarością dnia codziennego, z pierwszą miłością i przyjaźnią, która miała przetrwać lata. A w tle pobrzmiewają wybuchające co jakiś czas bomby, w powietrzu zaś czuć zapach palonych ciał. Chociaż było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Małeckiego, nie mam już żadnych wątpliwości kto jest moim ulubionym polskim pisarzem. Trudno o książkę bardziej kompletną, która ma nie tylko doskonale skonstruowaną fabułę, ale również piękny język i będącą na wysokim poziomie warstwę emocjonalną. Chapeau bas!

Z tymi, co się tam spalili to może jest tak samo jak z tą broną co po niej została rdza. Może oni też trochę tu zostali i trochę jeszcze gdzieś tu są?

Jakub Małecki, „Rdza”, Sine Qua Non, Kraków 2017, s. 284 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu SQN.