Katarzyna Berenika Miszczuk to ostatnio jedna z najpopularniejszych polskich pisarek literatury młodzieżowej. Sławę i sympatię młodych czytelników zyskała chyba przede wszystkim dzięki książkom z cyklu Kwiat paproci, w których kładzie duży nacisk na wierzenia słowiańskie. Dla mnie to wznowiona niedawno Druga szansa była pierwszym spotkaniem z jej twórczością i już na początku warto zaznaczyć, że bardzo udanym.

Akcja Drugiej szansy rozpoczyna się w momencie, gdy główna bohaterka budzi się w szpitalu. Julia cierpi na amnezję, nie jest w stanie przypomnieć sobie swojej przeszłości ani wypadku, w wyniku którego znalazła się pod opieką lekarzy w ośrodku specjalizującym się w podobnych przypadkach. Chociaż personel nigdy tego nie przyzna, miejsce to do złudzenia przypomina szpital psychiatryczny, a sami pacjenci często sprawiają wrażenie obłąkanych. Z czasem zaczyna dochodzić do niewytłumaczalnych zjawisk, a prawda coraz bardziej się zaciera. Kluczem do zagadki jest pamięć - czy Julii uda się odzyskać utracone wspomnienia?

W tej książce na pierwszy plan wysuwa się tajemnica związana z miejscem akcji - szpital psychiatryczny to idealne tło dla niepokojącej historii, szalonych lekarzy i urojeń wywołanych przyjmowanymi lekami. Ze strony na stronę Julia doświadcza coraz bardziej przerażających sytuacji i nie jest już w stanie rozróżnić co jest prawdą, a co halucynacją wywołaną jej chorobą. Atmosfera utrzymana jest w klimacie grozy - już samo miejsce i podejrzani lekarze przyprawiają o gęsią skórkę, a w całej powieści niejednokrotnie pojawiają się także kruki, w kulturze od wieków utożsamiane ze śmiercią czy chorobami. Duszny klimat szpitala psychiatrycznego, w którym rzeczywistość coraz bardziej miesza się z sennym koszmarem nie opuszcza tej książki ani na chwilę, a czytelnik przewraca kolejne strony niemalże na bezdechu.

Rozpoczynając czytanie tej książki miałam raczej mieszane odczucia, bo nie jestem już docelowym odbiorcą Drugiej szansy i właściwie rzadko sięgam po literaturę młodzieżową. Miałam również problem z kreacją głównej bohaterki, która podejmowała szereg błędnych decyzji, wykazując się dużą naiwnością w kontaktach ze swoją terapeutką Zofią Morulską. Na szczęście ta książka to istny page turner, więc szybko wciągnęłam się w akcję i z zapartym tchem śledziłam losy bohaterów. Prawdziwa bomba czekała jednak na końcu - już dawno nie miałam w głowie tylu przemyśleń i pytań po skończeniu książki. A - warto to podkreślić - jest to literatura młodzieżowa! Katarzyna Berenika Miszczuk przemyślała fabułę, a interpretacja wyłaniająca się pod koniec powieści daje czytelnikowi materiał do rozmyślań na kilka kolejnych dni. Miszczuk skonstruowała dobrze przemyślaną historię, której pełny obraz wyłania się dopiero po zakończeniu książki i złożeniu wszystkich elementów w całość.

Druga szansa przekonała mnie, że mamy w Polsce naprawdę dobrych pisarzy literatury młodzieżowej. Po lekturze tej książki cała historia jeszcze długo siedziała mi w głowie. Z tego wszystkiego  musiałam wymienić kilka wiadomości z autorką i uzyskać odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Naprawdę dawno mi się to nie zdarzyło, dlatego też moja ocena tej książki jest tak wysoka - bo była w stanie wywołać we mnie emocje, których wielu książkom się nie udaje. Polecam przede wszystkim młodzieży, ale jak widać na moim przykładzie i starsi czytelnicy mogą czerpać przyjemność z twórczości Miszczuk. Na pewno nie było to moje ostatnie spotkanie z tą autorką.

★★★★★★★★☆☆

Katarzyna Berenika-Miszczuk, „Druga szansa”, GW Foksal, Warszawa 2018, s. 334

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Grupie Wydawniczej Foksal.

W ciągu ostatnich miesięcy wyszło naprawdę dużo książek o tematyce górskiej. Chciałoby się powiedzieć, że za dużo, że temat został już wyczerpany, ale prawda jest taka, że jeśli mowa o górach to nigdy nie uda się powiedzieć wszystkiego. Tym razem Bartek Dobroch opowiedział czytelnikom historię Artura Hajzera, zdobywcy sześciu ośmiotysięczników i twórcy programu Polski Himalaizm Zimowy. Ciężko przejść obojętnie obok biografii tak ważnej postaci w historii polskiej wspinaczki. 

Artur Hajzer urodził się w 1962 roku, a swoje pierwsze kroki w Himalajach stawiał razem z Wandą Rutkiewicz, Krzysztofem Wielickim, ale przede wszystkim ze swoim przyjacielem i mentorem Jurkiem Kukuczką, którego darzył wyjątkowym szacunkiem. Był też niejako łącznikiem między dwoma pokoleniami. Po wieloletniej przerwie w górskiej karierze, powrócił już jako doświadczony wspinacz by samemu czuwać nad młodym pokoleniem. Pomagał między innymi Martynie Wojciechowskiej czy Adamowi Bieleckiemu, a także przewodniczył wielu wyprawom organizowanym w ramach PHZ. Bartek Dobroch przedstawił też drugie oblicze Artura Hajzera. Hajzera biznesmena, współzałożyciela firmy outdoorowej Alpinus, a później HiMountain.

Dobroch stworzył obszerną biografię w oparciu o rzetelne źródła. Przeprowadził liczne rozmowy z bliskimi Słonia i odwiedził wiele ważnych dla niego miejsc, a samo pisanie zajęło mu aż trzy lata. Jednocześnie autor unika patosu, znajdując w swojej książce idealny balans pomiędzy tym, co w przypadku Hajzera wielkie, a tym co zwyczajnie ludzkie. Nie gloryfikuje, ale też nie umniejsza jego dokonań, pochwały sprawnie przeplata ze słowami krytyki. To doskonale wyważona biografia, którą mimo objętości czyta się lekko i chciałabym dodać przyjemnie, ale w obliczu smutnego końca, który podzieliło już wielu lodowych wojowników, to słowo po prostu nie pasuje. Przytoczone wypowiedzi osób związanych z Hajzerem pozwalają go poznać z różnych stron. Wspomnienia jego bliskich i przyjaciół czasem są ze sobą zupełnie sprzeczne, ale wbrew pozorom działa to na korzyść książki. Pokazują bowiem, że Artur zmieniał się jako człowiek, w obliczu różnych sytuacji reagował inaczej - raz był spokojny i opanowany, innym razem wylewny i przyjacielski. Jest to więc żywy obraz człowieka, a nie puste frazesy, o które tak łatwo opisując dokonania wielkich ludzi.

Droga Słonia to fantastycznie napisana książka, która przybliża sylwetkę wielkiego polskiego himalaisty i historię tworzenia jego dzieła życia (PHZ), które nadal jest kontynuowane. To jedna z najlepiej napisanych biografii jakie miałam okazję czytać, z której bije obiektywizm i rzetelność informacji. Warto dodać, że napisana jest na tyle przystępnie, że powinna zainteresować nawet tych, którzy górskie szczyty lubią podziwiać tylko z wysokości Krupówek i nie zawsze rozumieją co też ludzi w te góry pcha.

Bartek Dobroch, „Artur Hajzer. Droga Słonia”, Znak, Kraków 2018, s. 544

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Znak.

Nigdy co prawda nie czytałam książek Wojciecha Chmielarza, ale czytał mój narzeczony i w ogóle to nazwisko często padało w kontekście interesujących współczesnych pisarzy polskich. Pomyślałam, że premiera Żmijowiska to dobry moment by wreszcie z twórczością tego autora się zapoznać, bo przecież skoro wszyscy tak bardzo polecają to coś w tym musi być. I rzeczywiście czytało się bardzo dobrze, szczególnie po moim niedawnym reading slumpie, ale nie do końca jest czym się tu zachwycać. Według mnie, oczywiście.

Fabuła została oparta o zaginięcie nastoletniej córki głównych bohaterów, która znika bez śladu podczas suto zakrapianego alkoholem ogniska. Grupa trzydziestolatków postanowiła spędzić wakacje w małej miejscowości ukrytej pośród lasów i jezior. Podczas tego feralnego wieczora na wierzch wywleczone zostają głęboko skrywane urazy i zaszłości jeszcze z czasów studiów, a między bohaterami dochodzi do poważnych spięć. Dlatego nikt nie zwraca uwagi na zbuntowaną piętnastolatkę, a jej poszukiwania nie przynoszą rezultatu. To jednak jest tylko punktem wyjścia do przedstawienia skomplikowanych relacji międzyludzkich, złych decyzji i niespełnionych ambicji.

Obyło się bez większych fajerwerków, ale książkę czytało się przyjemnie, a właśnie tego w tamtym czasie potrzebowałam. Lekkiej, niewymagającej lektury z wciągającą fabułą i zaskakującym zakończeniem (bo autor nie daje żadnych sygnałów, że akcja właśnie tak się potoczy). W Żmijowisku dużo jest wątków obyczajowych i to właśnie one pełnią tu główną rolę. Ważna jest nie tyle domniemana zbrodnia, co relacje pomiędzy bohaterami, a te bywają naprawdę toksyczne. Chmielarz mocno skupia się na rysie psychologicznym swoich bohaterów, ale nie zawsze wypada on wiarygodnie na tle zaistniałych wydarzeń. Czytelnik dostaje także mylne tropy, które chyba miały nas wywieść w pole, ale były dosyć łatwe do rozgryzienia. Nie jestem pewna czy była to celowa zagrywka czy po prostu nieudana próba zmylenia odbiorcy. Ale skupmy się chwilę na tytule, bo to udało się autorowi znakomicie. Żmijowisko to oczywiście nazwa małej miejscowości na Pomorzu, ale jest również doskonałą charakterystyką właściwie wszystkich bohaterów książki, którzy wzajemnie zatruwają sobie życie - z zazdrości, frustracji czy też chęci zaimponowania drugiej osobie.

Muszę tu zaznaczyć, że mimo kilku zastrzeżeń, Żmijowisko mi się podobało, a w całą akcję byłam dosyć mocno zaangażowana. Nie do końca jednak rozumiem fenomen tego pisarza (ale bazuję tylko na jednej książce!), bo nasłuchałam się o nim wielu niesamowitych rzeczy. Pisze dobrze, ale jest to nadal literatura lekka i rozrywkowa. Przeglądając recenzje na Lubimy czytać zauważyłam, że ktoś nazwał tę książkę dostępną i uważam, że to słowo bardzo dobrze ją opisuje. Jest to po prostu tytuł, po który może sięgnąć każdy, język jest lekki i codzienny, ale zarazem przyjemny w odbiorze. Z drugiej strony jest to podobno nieco inna książka niż te, z których autor zasłynął, więc może po prostu źle wybrałam na początek.

Spodziewałam się więcej, ale może warto spróbować z kryminałami Wojciecha Chmielarza, których podobno jest prawdziwym mistrzem.

Wojciech Chmielarz, Żmijowisko, Marginesy, Warszawa 2018, s. 477

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Marginesy.

Denis Urubko jest bez wątpienia wybitnym himalaistą, ale do pisarza jeszcze trochę mu brakuje. Skazany na góry to zbiór opowiadań z kolejnych wypraw, któremu niestety brak jakiejś klamry, która łączyłaby to wszystko w całość. O ile dwie pierwsze książki wydane w tej serii wydawnictwa Agora były naprawdę rewelacyjne, tak Kurtyka i Urubko to już zauważalny spadek jakości. 

Tym razem jednak autorem nie jest pisarz, a sam główny zainteresowany, dzięki czemu łatwiej zrozumieć braki w literackiej stronie tej książki. Tylko co z tego skoro to jednak jest książka i jeśli już ktoś poświęca czas na jej czytanie to szkoda, żeby był rozczarowany. A niestety czyta się ją dosyć topornie, zmiana tłumacza w kolejnych rozdziałach-opowiadaniach też sprawy nie ułatwia. Wyprawy opisane zostały bez polotu i po macoszemu - ot wszedłem to i przecież zejdę. Wyczyny były to olbrzymie, a sam Urubko chyba trochę za skromnie je przedstawił, pozbawiając czytelnika smaczków i trudów zdobywania kolejnych szczytów, przygotowań do wypraw i ekstremalnych sytuacji na dużych wysokościach, tym samym rezygnując z przedstawienia tego, co w książkach wysokogórskich najciekawsze.

Co ciekawe, po przeczytaniu Skazanego na góry wyłania się zupełnie inny obraz Denisa niż ten, który znamy z mediów, szczególnie po zimowej wyprawie na K2. W książce po facecie, który odłącza się od zespołu i samotnie wyrusza na próbę ataku szczytowego zostaje niewiele. Tutaj jest skromny himalaista z ogromnym szacunkiem do gór i kolegów, których spotyka na swojej drodze. Mężczyzna, który z nostalgią opowiada o tym, co przeżył, ale nie wyolbrzymia swoich dokonań, właściwie chyba nawet trochę je umniejsza, co po pierwsze stoi w sprzeczności z tym, co pokazuje w mediach, po drugie trąci trochę fałszywą skromnością. Może to za ostre słowa, bo przecież wcale Denisa Urubko nie znam i nigdy nie poznam do takiego stopnia, by móc go oceniać, ale coś tu jest wyraźnie nie tak.

Inną sprawą jest to, że Urubko w dużej mierze skupia się na himalaizmie kazachskim i górach, które dla mnie nie były tak fascynujące jak Himalaje czy Karakorum. To już zupełnie indywidualne podejście i nie można powiedzieć, że to stanowi wadę książki. Na pewno znajdą się czytelnicy, którzy docenią mniejszy nacisk na oklepane już K2, Mount Everest czy Gaszerbrumy. Dla mnie jednak to właśnie najwyższe szczyty świata pozostają najlepszą i najbardziej ekscytującą częścią literatury górskiej. Na pewno fani tego himalaisty docenią jego pisarską próbę i momentami dość osobiste historie, ale dla mnie Skazany na góry było niestety nudnawym zbiorem opowiadań wybitnego sportowca, ale kiepskiego pisarza.

Powiedzieć, że popkultura wypaczyła obraz rdzennych mieszkańców Ameryki Północnej to nic nie powiedzieć. Nie trzeba przecież nikomu przypominać Pocahontas w wersji Disneyowskiej - bardzo dobrej, ale jednocześnie zupełnie nieprawdziwej. Maciej Jarkowiec postanowił wyruszyć w podróż do USA i opowiedzieć swoim czytelnikom prawdziwą historię Dzikiego Zachodu.

Osią tej książki jest biografia Russella Meansa, Indianina z plemienia Lakotów, działacza na rzecz praw rdzennych mieszkańców Ameryki, polityka i aktora. To wokół jego życia Jarkowiec buduje swoją historię i przybliża losy Indian od końca XIX wieku do współczesności. Pisze o wysiedleniach i ludobójstwach, wywleka zbrodnie, o których Stany Zjednoczone wolałyby zapomnieć oraz rozmawia z potomkami wielkich wodzów indiańskich. Do tego co jakiś czas pojawiają się fotografie uzupełniające treść, a wklejki w tej książce stanowią mapy rezerwatów. Na końcu znajduje się także kalendarium, które pozwala usystematyzować wiedzę.

Autor podejmuje ciekawy, a jednocześnie brutalny temat, o którym w Europie zdaje się nikt nie myśleć. Oby książki takie jak ta miały wpływ na poprawę sytuacji nie tylko Indian, ale ludzi w ogóle. Reportaż, choć trudny to bardzo przystępnie napisany, ważny i do przemyślenia. Obala mit utopijnych Stanów Zjednoczonych (choć z drugiej strony czy dziś ktoś jeszcze w niego wierzy?) i otwiera oczy na tytułową prawdziwą historię Dzikiego Zachodu, przywracając godność tym, których niewielu chce słuchać.

Wysiedlenia Indian prowadzone były pod hasłem chęci ich ucywilizowania i przystosowania do współczesności. Po przeczytaniu książki Jarkowca nasuwa się pytanie: Kto w tej historii był prawdziwym dzikusem? 

Maciej Jarkowiec, „Powrócę jako piorun”, Agora, Warszawa 2018, s. 328

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Agora.

Gdy tylko na rynku wydawniczym pojawia się jakaś książka na temat lotnictwa, prędzej czy później wpada w moje ręce. Olga Kuczyńska to stewardessa i blogerka, która zaczęła swoją karierę w tej branży jako dziewiętnastolatka. Najpierw pracowała dla Ryanaira i wtedy właśnie trafiłam na jej bloga. Później przeniosła się na Półwysep Arabski, by pracować dla narodowych linii Omanu, a obecnie można ją spotkać na pokładzie samolotów należących do floty LOT-u.

Olga to dziewczyna z ogromną pasją do lotnictwa, o czym można przekonać się czytając jej wpisy na Facebooku. O tej pracy marzyła od dziecka, a kiedy w końcu spełniła swoje marzenie, postanowiła dzielić się swoimi doświadczeniami z innymi. Gdy tylko usłyszałam, że wydaje książkę i to za pośrednictwem National Geographic (!) miałam mieszane uczucia. Z jednej strony nie mogłam się doczekać, bo bardzo brakowało mi takiej książki, z drugiej - z całą sympatią do autorki - najlepszą pisarką to ona nie jest. Cała nadzieja w korekcie, która na szczęście dała radę. Nie są to może literackie wyżyny, ale całość czyta się gładko i przyjemnie - trochę tak, jakby słuchało się opowieści dawno niewidzianej koleżanki.

Życie Stewardesy to historia nie tylko pracy na pokładzie, ale przede wszystkim samej autorki. O tym jak zrodziła się w niej pasja do lotnictwa, jak ciężką drogę musiała pokonać by znaleźć się w miejscu, w którym jest obecnie i o uporze, który nie pozwolił jej się poddać, gdy nie dostała wymarzonej pracy za pierwszym razem. Olga szczegółowo opisuje proces rekrutacji do linii lotniczych, wielotygodniowe szkolenie i wreszcie plusy i minusy pracy jako personel pokładowy, wspomina też o życiu w kulturze tak innej od tej, do której jesteśmy przyzwyczajeni. Na pewno będzie to świetny wstęp do tematu dla osób, które również marzą o pracy jako stewardessa, a nie do końca wiedzą, czego się spodziewać, gdzie szukać ofert i jak zaaplikować.

Szkoda tylko, że zdjęcia nie zostały staranniej wyselekcjonowane. Często kompletnie mijają się z treścią danego rozdziału, jest też dużo zdjęć Olgi wykonanych podczas tej samej sesji, a co za tym idzie bardzo do siebie podobnych. Jedno czy dwa takie zdjęcia byłyby na pewno fajnym urozmaiceniem, jednak w takiej ilości są po prostu zbędne. Ale to na szczęście jedna z nielicznych wad tej książki. 

Muszę przyznać, że nie miałam wielkich oczekiwań względem tego tytułu, a Życie Stewardesy pozytywnie mnie zaskoczyło. Znalazłam tu sporo ciekawych informacji na temat tej pracy, jak i samej rekrutacji, a także dostałam pozytywnego kopa do działania. Kto wie, może za jakiś czas spotkamy się na pokładzie boeinga czy airbusa, a ja poproszę was o zapięcie pasów ;) Jeśli tylko tematyka was interesuje to polecam - widać, że Olga to dziewczyna z ogromną pasją i kilkuletnim doświadczeniem, którymi chętnie dzieli się ze swoimi czytelnikami, a niektórych też tą pasją zaraża.

Olga Kuczyńska, „Życie Stewardesy”, Burda NG Polska, Warszawa 2018, s. 304

PS Jakiś czas temu pisałam też o podobnej książce. Etat w chmurach znajdziecie tutaj. Jest to historia innej polskiej stewardessy, która swoją karierę rozpoczynała w arabskich liniach lotniczych. Jeśli zainteresowało was Życie Stewardesy, sprawdźcie też Etat w chmurach!

I wtedy przyszedł maj! Jeden z moich ulubionych miesięcy w tym roku przyszedł niestety razem ze śmiercią bliskiej mi osoby. Ale trzeba przecież jakoś żyć dalej i myśleć, że ci których kochamy nigdy nie odchodzą na zawsze. Mam nadzieję, że dla was majówka była weselsza i bardziej zaczytana, ale wracając jeszcze na chwilę do kwietnia... udało mi się przeczytać aż siedem książek. Może to zasługa odkurzenia Kindla, bo chyba coś w tym jest, że na czytniku czyta się szybciej. Jak myślicie?

Przeczytane w kwietniu: 

Kwiecień był naprawdę wyrównany jeśli chodzi o poziom przeczytanych książek, więc ciężko wybrać mi tę najlepszą. Na pewno warto przyjrzeć się Urodzonemu w Obozie nr 14, bo mimo że to inną książkę o Korei Północnej poleciłabym na początek, ta pokazuje okrucieństwo tamtejszych obozów pracy w naprawdę dosadny sposób. Najsłabsza była Papierowa księżniczka, ale i tak uważam, że nie zasłużyła na tak wielką krytykę, jaka na nią spadła. Typowy erotyk, nic ambitnego, ale też nic bardziej złego niż inne książki tego typu. Czytaliście którąś z tych książek?

W maju, mimo że Warszawskie Targi Książki powinny być gwarancją wielu interesujących nowości wydawniczych, ja znalazłam dla siebie tylko cztery książki. Może nie przyłożyłam się do szukania, więc jeśli wiecie coś na temat fajnych premier tego miesiąca, koniecznie dajcie mi znać w komentarzach! Jak dotąd upatrzyłam sobie te tytuły: 

                  

Jakub Małecki, bo totalnie zakochałam się w jego Rdzy i chociaż Dżozef to wznowienie, mam nadzieję, że będzie równie dobrą książką. Laleczki skazańców to nowość w serii amerykańskiej, książka opisująca system kary śmierci w Stanach Zjednoczonych. Brzmi to naprawdę interesująco, a wydawnictwo Czarne jest właściwie gwarancją dobrej lektury. Zerwa, chociaż wciąż nie przeczytałam Deniwelacji, ale chciałabym w końcu dokończyć tę pentalogię, o ile w międzyczasie autor nie zmieni zdania i nie dopisze kolejnej części. Królowe Mogadiszu to reportaż o Somalii, a właściwie o kobietach żyjących w tym kraju. Myślę, że więcej wyjaśniać nie trzeba, przeczytajcie po prostu opis na okładce tej książki. Myślę, że to warta poznania historia.

Dajcie znać co ciekawego wam udało się przeczytać przez ostatni miesiąc no i koniecznie napiszcie mi o ciekawych premierach na maj, których pewnie się nie doszukałam! 

Debiutancka książka Klaudii Kloc-Muniak wpadła w moje ręce za sprawą samej autorki, która zresztą prowadzi książkowe konto na instagramie i właśnie stąd kojarzyłam jej nazwisko. Z chęcią zgodziłam się na zrecenzowanie Gdybym jej uwierzył, bo cieszy mnie, że ktoś z tego środowiska wydał wreszcie własną książkę i byłam ciekawa jak Klaudii to wyszło. Thriller o lekkim medycznym zabarwieniu brzmiał interesująco, a historia zaginięcia pracownicy ogromnej firmy biotechnologicznej, prowadzącej moralnie wątpliwie badania bardzo mnie zaintrygowała.

Autorka jest z wykształcenia biotechnologiem i właśnie ten zawód przypisała swojej bohaterce. Julia Przybysz porzuca dotychczasowe życie i przeprowadza się na Podkarpacie, gdzie podejmuje stanowisko asystenta badawczego w biotechnologicznym gigancie. Niestety był to dla mnie pierwszy zgrzyt - nie mam wątpliwości, że merytorycznie wszystko jest na swoim miejscu, ale czytelnik niepotrzebnie zostaje zarzucony terminologią, której nie zna i właściwie nie potrzebuje jej w takiej ilości. Z czasem coraz łatwiej przyzwyczaić się do specyficznego języka i objaśniania najróżniejszych procesów, ale początek książki może okazać się naprawdę ciężki do przebrnięcia. Niemniej jednak tematyka hodowania narządów tak, aby organizm biorcy ich nie odrzucił jest naprawdę ciekawa i z czasem wciąga coraz bardziej. W ogóle druga połowa książki była dla mnie dużo bardziej interesująca niż jej początek, mimo że tak naprawdę wiadomo dokąd ta historia zmierza.

I to właśnie jest dla mnie drugim i największym zarzutem wobec Gdybym jej uwierzył. Fabuła jest bardzo przewidywalna, a skoro opis na okładce książki zdradza, że Julia w pewnym momencie zostaje uznana za zaginioną to właściwie bez czytania wiadomo, jaki czeka ją los. Zabrakło elementu niepewności i tego dreszczyku emocji, który w dobrym thrillerze znaleźć się powinien. Jedyną zaskakującą sceną okazało się dla mnie samo zakończenie, dosłownie ostatnie pół strony. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałam, ale też nie do końca wiem jak to interpretować. Czy była to rzeczywistość czy może koszmar spowodowany traumatycznymi przeżyciami? 

Jak na debiut nie wyszło najgorzej, ale mam nadzieję, że Klaudia Kloc-Muniak jeszcze swój warsztat rozwinie i kolejna jej książka będzie lepiej dopracowana i bardziej zaskakująca, bo pomysł miała naprawdę dobry. Jest mi odrobinę przykro, że książka nie do końca trafiła w mój gust, ale trzymam kciuki, by autorka wydała jeszcze wiele świetnych powieści.

Klaudia Kloc-Muniak, „Gdybym jej uwierzył”, Novae Res, Gdynia 2017, s. 293

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce Klaudii Kloc-Muniak.

Kiedy Europa wciąż nie potrafi zapomnieć o nazistowskich obozach koncentracyjnych i stalinowskich łagrach, w Korei Północnej codziennie giną ludzie, którzy zostali uznani za wrogów systemu. Obozy pracy nie są dla nich już tylko bolesną lekcją historii, ale przerażającą rzeczywistością, niemożliwym do uwierzenia pogwałceniem praw człowieka i nieustanną walką o przetrwanie kolejnego dnia. Liczba więźniów osadzonych w koreańskich obozach nie jest znana, ale zdjęcia satelitarne udostępnione kilka lat temu przez Amnesty International pokazują, że są one ciągle rozbudowywane.

Shin Dong-hyuk to jedyny znany światu zbieg z północnokoreańskiego łagru, który dziś mieszka w Seulu. Urodził się i wychowywał w Obozie nr 14, w którym nie dane mu było poznać jak to jest być człowiekiem. Jedyne, co było mu doskonale znane to obowiązujący tam dekalog, który zawierał m.in. takie nakazy jak bezwarunkowe posłuszeństwo wobec strażników, donoszenie na współwięźniów czy obowiązek pracy ponad normę. Do serca szczególnie wziął sobie rozkaz meldowania o podejrzeniu ucieczki współwięźniów i bez wahania doniósł na matkę i brata. Jak sam mówi nie czuł się winny, gdy oglądał ich egzekucję. Był przekonany, że postąpił słusznie, bo tego uczono go od urodzenia, a uczucia i więzi rodzinne były mu kompletnie obce.

Czytanie tej książki boli, podobnie jak świadomość powtarzalności historii Shina. Każdego dnia ten sam koszmar przeżywa setki tysięcy więźniów, którzy nie mieli tyle szczęścia co bohater książki Blaine'a. Tylko czy można tu właściwie mówić o szczęściu? Ucieczka z obozu nie oznacza pozbycia się traumatycznych doświadczeń, a biorąc pod uwagę fakt, że Shin urodził się w niewoli, nie jest on przystosowany do życia na wolności. W ostatnich rozdziałach widać zresztą jak ciężko jest uczyć się bycia człowiekiem, gdy nikt wcześniej mu na to nie pozwolił. Mimo że od jego ucieczki minęło już wiele lat, okres adaptacji z całą pewnością jeszcze się nie zakończył.

Historia Shina jest przerażająca, ale niestety nie wiemy czy w pełni prawdziwa. On sam przyznał, że zmienił lub zataił niektóre informacje, bo były dla niego zbyt bolesne. Niemniej jednak nie umniejsza to jego doświadczeń, a czytelnikom pokazuje, że świat nie uczy się na błędach. Przerażające jest to, że jeden gruby facet zarządza krajem, który jawnie łamie prawa człowieka, a reszta świata pozostaje bezsilna wobec tego okrucieństwa.

Lektura właściwie obowiązkowa z rodzaju tych uświadamiających.

Blaine Harden, „Urodzony w Obozie nr 14”, Świat Książki, Warszawa 2013, s. 256

Czy to pierdzi? To podobno jedno z najczęstszych pytań zadawanych badaczom zwierząt, którzy wyszli naprzeciw oczekiwaniom internautów i wydali książkę o tym samym tytule. Podobno nie ma głupich pytań, a ta książka zdaje się to tylko potwierdzać. Nick Caruso i Dani Rabaiotti we współpracy z grupą innych naukowców stworzyli profesjonalny, a jednocześnie niezwykle zabawny zbiór ciekawostek na temat gazowego życia, w którym omówili aż osiemdziesiąt gatunków zwierząt.

Jeśli brzmi to dla was absurdalnie to pomyślcie tylko, że w 2015 roku przerwano lot do Kuala Lumpur, ponieważ znajdujące się na pokładzie kozy pierdząc i bekając wytworzyły tak dużo metanu, że uruchomiły alarm przeciwpożarowy. Z kolei 11 lat wcześniej na Tajwanie transportowano martwego wieloryba, który w pewnym momencie eksplodował ze względu na nagromadzone w jego ciele gazy. Ale puszczanie bąków i towarzyszące temu zpachy to tylko punkt wyjścia dla autorów, którzy przedstawiają również nawyki żywieniowe zwierząt, które nieodłącznie wiążą się z tematem z okładki. Jeśli więc do tej pory tytuł Czy to pierdzi wydawał się wam kontrowersyjny, to wbrew pozorom ta książka jest zbiorem naprawdę interesujących faktów dotyczących królestwa zwierząt.

Zabawne ilustracje idealnie oddają humorystyczny charakter tej książeczki, a dołączony na końcu słowniczek tłumaczący trudniejsze zagadnienia z zakresu biologii będzie dużą pomocą dla młodszych czytelników. Ale nie jest to tylko książka dla dzieci, bo zebrane tu fakty mogą zaskoczyć także dorosłego czytelnika. Czy to pierdzi to wyjątkowa książka popularnonaukowa, która uczy i bawi jednocześnie, a przy okazji wywoła uśmiech na twarzy każdego, kto zobaczy ją w waszej biblioteczce. Wiem z autopsji!

Dani Rabaiotti, Nick Caruso, „Czy to pierdzi? Sekretne (gazowe) życie zwierząt”, Insignis, Kraków 2018, s. 144 

Mam nadzieje, że te święta spędziliście w gronie najbliższych, macie pełne i szczęśliwe brzuszki, a dzisiejsze popołudnie spędzacie już tylko na odpoczynku. Jeśli tak to idealna pora na podsumowanie marca, który już przecież za nami. Udało mi się przeczytać sześć książek, więc całkiem sporo jak na moje ostatnie poczynania. Niestety na blogu usłyszeliście tylko o jednej z nich, druga pojawiła się na kanale. Szkoda, bo dwie kolejne są naprawdę warte opisania i mam nadzieję, że jeszcze mi się to uda. Ale do rzeczy!

Przeczytane w marcu: 

Książką, która w marcu wywarła na mnie największe wrażenie był zdecydowanie Rejwach. To zbiór króciutkich opowiadań o tym jak to jest być Żydem we współczesnej Polsce. Wzruszające i bolesne historie, które zapadają w pamięć. Bardzo przyjemnie czytało mi się równiez Wodę, która niesie ciszę, ale jest ona oczywiście kompletnie inna i znacznie lżejsza od książki Grynberga.  

Jeśli chodzi o nowości wydawnicze zaplanowane na kwiecień to... trochę ich znalazłam, ale na żadną nie czekam z jakimś wielkim zniecierpliwieniem. No, może z wyjątkiem jednej, o której zaraz wam powiem. 

Zostań, a potem walcz to książka, którą chciałabym poznać z tego względu, że czytałam i mam dwie inne książki Boyne'a właśnie w tym wydaniu, więc chętnie uzupełnię kolekcję. Między falami to z kolei tytuł, który interesuje mnie właściwie tylko ze względu na autorkę. O Moss słyszałam mnóstwo dobrych opinii i chciałabym sprawdzić czy jest to pisarka dla mnie. Delhi to Indie, więc jak zawsze z chęcią zgłębię temat i większego komentarza tu nie trzeba. 

Biografia Denisa Urubko to po pierwsze kolejna książka wydana przez Agorę z serii o himalaistach, po drugie właściwie nie wiem o nim zbyt wiele poza tym, że uczestniczył w Narodowej Wyprawie na K2 i razem z Adamem Bieleckim wyruszył na pomoc Tomkowi Mackiewiczowi. Życie Stewardessy Olgi Kuczyńskiej to właśnie ta książka, na którą czekam najbardziej. Po pierwsze tematyka, po drugie Olgę ślędzę od długiego czasu (jeszcze gdy latała dla Ryanair) i lubię ją jako osobę, ale - i to po trzecie - pisać to ona za bardzo nie umie. W jej wpisach na Facebooku jest mnóstwo błędów, powtórzeń i źle postawionych przecinków, więc ciekawi mnie korekta tej książki. Znajdź mnie to po prostu głośny ostatnio tytuł, który mam ochotę poznać. 

A jak to jest w waszym przypadku? Macie upatrzone jakieś gorące kwietniowe premiery? I jak udał wam się marzec pod względem ilości, ale przede wszystkim jakości przeczytanych książek? 

Kurtyka. Sztuka wolności to trzecia już książka wydana nakładem wydawnictwa Agora, prezentująca sylwetkę polskiego himalaisty. Po Kukuczce i Bieleckim przyszedł czas na Wojtka Kurtykę, który różni się nieco od swoich kolegów podejściem do tego sportu i metodą wspinaczki, jednak nie osiągnięciami, które również w jego przypadku są imponujące.

Wojciech Kurtyka to postać pod wieloma względami o wiele bardziej interesująca niż inni himalaiści, wspinający się razem z nim. Jego nigdy nie interesował tylko szczyt, a raczej droga, która do tego szczytu wiodła. Ważny był styl i technika, a nie kolejny odhaczony ośmiotysięcznik. Lubił mówić, że wspina się nocą i nago, często bez zakładania obozów, zabierania śpiworów czy nawet uprzęży. Lubił być w górach wolny, podobnie zresztą jak w dolinach, gdzie niechętnie opowiadał o swoim życiu. Dla niego wspinanie to sztuka, cel sam w sobie i to właśnie niecodzienne podejście do himalaizmu odróżnia go od innych.

Z jednej strony podziwiam jego indywidualizm i ten spokój, który musi czuć za niczym nie goniąc i żyjąc w zgodzie ze sobą. Z drugiej chyba jednak jestem zwolenniczką walki o każdy szczyt, gdzie cel góruje nad głowami, czasem niedostrzegalny w gąszczu chmur. Kurtyka to niesamowita i godna podziwu postać, ale jednocześnie bardzo zamknięta na świat zewnętrzy. Bernadette McDonald nie udało się przebić przez ten mur skromnego indywidualisty i przez to w jej książce czuć dystans bohatera do autorki, a tym samym do czytelników. Może dlatego nie porwała mnie w równym stopniu, co dwie poprzednie. Sztukę wolności czytało się mozolnie, często niestety bez większego zainteresowania, a momenty dynamiczne i zapierające dech mogłabym policzyć na palcach jednej ręki.

Bernadette świetnie sportretowała tę nieuchwytność Wojtka, jego podejście do wspinaczki i parterów, których życie zawsze stawiał na pierwszym miejscu - w przeciwieństwie do Kukuczki, o którym wielokrotnie na kartach tej książki wspominano. Jeśli więc chodzi o portret Kurtyki to doskonała książka, która idealnie odzwierciedla jego charakter i filozofię życia. Jeśli natomiast mówimy o walorach literackich to cóż, zabrakło jej polotu, dreszczyku emocji i dynamiki, dzięki której nie można by się było od tej historii oderwać. Może to też kanadyjska perspektywa, która nie pozwoliła autorce wczuć się w klimat PRL-u i w pełni oddać trud polskich himalaistów, by w taką podróż w ogóle wyruszyć. Cokolwiek by to nie było, czuć że nie wszystko zostało tutaj dograne w stu procentach i rzutuje to niestety na odbiór książki jako całości.

Warto przeczytać ze względu na samą postać Wojciecha Kurtyki i zupełnie inne spojrzenie na wspinaczkę, ale lepiej nie podchodzić do tej książki ze zbyt dużymi oczekiwaniami. Mimo wszystko trzeba się cieszyć, że taka książka w ogóle powstała, bo z pewnością nie było łatwo namówić na nią jej bohatera.

★★★★★★☆☆☆☆
Bernadette McDonald, „Kurtyka. Sztuka wolności”, Agora, Warszawa 2018, s.365

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Agora.

Pamiętam kiedy w Polsce wyszła pierwsza książka E. Lockhart. Byliśmy łgarzami podzieliło czytelników na tych, którzy ją pokochali oraz na tych, którzy twierdzili, że to bardzo słaba powieść. Ja jak zwykle byłam gdzieś po środku, bo z z jednej strony całkiem podobał mi się styl autorki i sposób prowadzenia narracji, z drugiej sama historia była właściwie o niczym. 

I to samo zdarzyło się z Kłamczuchą.

Z tą różnicą, że tutaj styl też nie do końca mi odpowiadał. Ale zacznijmy od początku. Kłamczucha to historia przyjaźni dwóch dziewczyn -  Jule West Williams i Imogen Sokoloff. Pierwsza jest typem tajemniczej buntowniczki, która pojawia się znikąd, niechętnie mówi o swojej przeszłości i ciągle zmienia swój wizerunek. Druga to dziedziczka wielkiej fortuny, która rzuciła studia i żyje jak księżniczka z pieniędzy swoich adopcyjnych rodziców. Pewnego dnia Immy znika, zostawiając sporą część majątku swojej przyjaciółce.

Lockhart kolejny raz bawi się formą i podaje czytelnikowi wydarzenia w odwróconej chronologii. Na początku poznajemy finał całej historii, a potem stopniowo, strona po stronie odkrywamy drogę, którą przebyli bohaterowie, by znaleźć się w obecnym punkcie. Pomysł dosyć oryginalny, wcześniej z podobnym zabiegiem spotkałam się tylko w Kolekcjonerze oczu Sebastiana Fitzka, jednak czy potrzebny akurat tej książce? No właśnie nie do końca. Odwrócona chronologia nie pełni tu właściwie żadnej roli, a przebiegu wydarzeń bardzo łatwo się domyślić. Zabrakło tajemnicy, mocnego plot twistu i przede wszystkim pomysłu na poprowadzenie akcji.

Słabo nakreśleni zostali też bohaterowie, którzy są jednowymiarowi i nie budzą absolutnie żadnych emocji w czytelniku. Jule to tytułowa kłamczucha, która jak kameleon zmienia wygląd za pomocą makijażu i peruk, ale poza tym nic jej nie wyróżnia, nie ma żadnej dominującej cechy budującej jej charakter. Nie inaczej jest w przypadku Imogen, której główną rolą w książce jest bycie bogatą, więc zapomnijcie o jakimkolwiek rysie psychologicznym. Wychodzę z założenia, że lepiej już czytać słabe książki, bo one przynajmniej dają odrobinę rozrywki z pastwienia się nad beznadziejnością fabuły. Natomiast Kłamczucha to powieść, obok której przechodzi się obojętnie, bez żadnej refleksji na koniec.

Wcale nie uważam, że to jest zła książka, ale niestety - co chyba nawet gorsze - jest po prostu nijaka. Mam wrażenie, że autorka nie do końca miała pomysł na fabułę, a po drodze jeszcze bardziej się pogubiła i zaserwowała swoim czytelnikom bardzo przeciętną historię, o której nikt nie będzie zbyt długo pamiętał.

★★★★★☆☆☆☆☆

E. Lockhart, „Kłamczucha”, Czwarta Strona, Poznań 2018, s. 320

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Trochę późno zabieram się za to podsumowanie, ale mimo że obiecałam, że bloga nie porzucę, coraz ciężej jest i godzić pisanie z nagrywaniem. Będę się starać, ale już teraz wiem, że obiecywać dłużej nie mogę. Nie wiem czy to brak czasu, na który lubię zwalać dosłownie wszystko, czy może bardziej wypalenie po prawie sześciu latach blogowania? Pewnie po trochu jednego i drugiego. Ale przejdźmy już do szybkiego podsumowania lutego, bo przecież po to czytacie ten post.

Przeczytane w lutym: 

Chyba najbardziej podobała mi się biografia Wandy Rutkiewicz, mimo że początek lektury wcale tego nie zapowiadał (możecie więcej posłuchać o tym w mojej recenzji na YT). Najsłabsza chyba Kłamczucha, bo po prostu była to historia, która pozostawiła mnie całkowicie obojętną na losy bohaterów. Naprawdę wolę już czytać złe książki, które wzbudzają jakiekolwiek emocje. 

W marcu wychodzi sporo nowości - to chyba tak na wiosnę wydawcy zasypują nas premierami. Ja wybrałam kilka tych, na które sama czekam i będę chciała przeczytać, chociaż pewnie już nie w marcu.

Z nienawiści do kobiet interesuje mnie bardzo, bo jak może pamiętacie poprzednia książka Kopińskiej wywarła na mnie ogromne wrażenie. Na szczęście ten tytuł mam już na swojej półce. Testament to kolejna część serii, którą z jakiegoś powodu bardzo lubię i chętnie wrócę do losów Chyłki i Zordona. Każda kolejna książka z tej serii to trochę jak wizyta u starych znajomych. Wokół Papierowej księżniczki jest taki szum, że po prostu chcę sama sprawdzić co w trawie piszczy. Czy książka rzeczywiście jest zła i szkodliwa jak twierdzi spora grupa czytelników? Droga ucieczki to właściwie książka z myślą bardziej o moim narzeczonym, bo bardzo podobała mu się inna książka Rachel Abbott, więc pewnie i tą chętnie by przeczytał, natomiast Księga wyjścia Grynberga to dlatego, że na swojej półce mam już Rejwach i słyszałam, że są to bardzo dobre, mocne książki. A ja właśnie takie lubię.

A wy czekacie na jakieś marcowe premiery? Koniecznie dajcie też znać czy w lutym przeczytaliście jakieś fajne książki!

Skończyłam czytać tę książkę już w pierwszych dniach lutego i od tamtej pory próbuję coś o niej napisać. Wracam z pracy, robię zakupy, sprzątam mieszkanie i nawet nie zauważam kiedy godzina siedemnasta zmienia się w dwudziestą drugą. Odkładam napisanie tego wpisu na kolejny dzień, a potem jeszcze na następny. I wtedy dociera do mnie, że to właśnie ja jestem bohaterką książki Brooke McAlary.

I z pewnością nie jestem wyjątkiem. Tak obecnie wygląda życie większości z nas. Ciągle za czymś gonimy, nie potrafimy skupić się tylko na jednej rzeczy, albo cieszyć chwilą bez zastanawiania się czy na pewno wszystko na jutro zostało już zrobione. Prostota. Siła codziennych rytuałów ma pomóc nam odnaleźć równowagę w życiu i nauczyć lepszej organizacji czasu. Idea jednozadaniowości, którą proponuje autorka brzmi obiecująco, nie wiem tylko czy w dzisiejszym świecie jest możliwa. Może dla tych szczęśliwców, którym udało się przekuć hobby w dochodowy biznes. Całej reszcie ciężko będzie pogodzić pracę na etacie, obowiązki domowe, samorozwój i czas dla siebie. 

Ale może właśnie się da, może sęk tkwi w odnalezieniu tej drogi. Jeśli chcecie się sprawdzić to skorzystajcie z siedmiu metod (pięciu rytuałów i dwóch rytmów) przedstawionych w tej książce. Do każdego rytuału dołączone jest ćwiczenie, które stopniowo pomoże wam wprowadzić je w życie. I to jest chyba najfajniejsza rzecz, bo o ile wszyscy wiemy, że należałyby zwolnić, o tyle nie zawsze wiemy jak to zrobić. Ponadto Prostota to pięknie wydana, choć malutka gabarytowo książeczka opatrzona fotografiami i kolorową czcionką, więc przyjemność można odnaleźć już w samym patrzeniu na nią. A co z treścią? Wiele tu zależy od osobistych upodobań i stosunku do tego typu publikacji. Chociaż przyznać muszę, że McAlary stroni od moralizatorskiego tonu i nie narzuca swoich pomysłów czytelnikowi, ja nadal nie jestem przekonana czy dla szarego człowieka slow life na tym poziomie jest osiągalne.

Ale może ja jestem po prostu zbyt dużym sceptykiem. Sprawdźcie sami czy jest to możliwe. 

★★★★★☆☆☆☆☆ 

Brooke McAlary, „Prostota. Siła codziennych rytuałów”, Wyd. Literackie, Kraków 2018, s. 100

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Pierwszy miesiąc nowego roku za nami, a mnie udało się spełnić wszystkie trzy plany/postanowienia na styczeń. W końcu zostałam magistrem filologii angielskiej, odwiedziłam Madryt oraz stadion Santiago Bernabeu i wreszcie się wyprowadziłam. A to oznacza więcej filmów na youtubie i częstsze zdjęcia na instagramie, mam nadzieję! W związku z tym, że działo się sporo, nie przeczytałam wiele książek, ale to nic, ten miesiąc naprawdę zaliczam do bardzo udanych.

Przeczytane w styczniu: 

Faworytem miesiąca zostały Rzeczy, których nie wyrzuciłem Marcina Wichy. Świetnie napisana historia pożegnania z matką i porządkowania jej rzeczy. Muszę do niej wrócić w najbliższym czasie, bo chciałabym na świeżo napisać o niej post na blogu. Myślę, że warto. Najgorsze bez zaskoczenia okazało się Conviction, czyli druga część równie kiepskiego Consolation. Tak źle napisanych książek, z mnóstwem powtórzeń i słabą korektą dawno nie czytałam.Nie warto tracić czasu na tę dylogię.

Luty będzie bardzo obfitym miesiącem jeśli chodzi o nowości na rynku wydawniczym. Spośród morza nieźle zapowiadających się tytułów wybrałam kilka tych, które interesują mnie najbardziej.

Nie ukrywam, że najbardziej interesuje mnie historia amerykańskiej przemocy wobec Indian zawarta w książce Powrócę jako piorun. Ciekawie też zapowiada się reportaż o Hawanie, jako że Kuba to kraj, który zawsze chciałam odwiedzić. Trochę obawiam się natomiast książki Broad Peak od wyd. Poznańskiego. Wydaje mi się, że to średni moment na wyciąganie tej historii i roztrząsanie jej na nowo w obliczu ostatnich wydarzeń. Wygląda mi to na chwyt marketingowy i żerowanie na tragedii pod Nanga Parabat, ale może się mylę. Na pewno chciałabym to sprawdzić i mam nadzieję, że mi się to uda.

A co wy sobie upatrzyliście z nowości lutego? I jak wam minął styczeń?

Wydawałoby się, że o Marilyn Monroe nie można napisać nic nowego, jednak Elizabeth Winder znalazła sposób jak ponownie zainteresować publikę tą ikoną popkultury. Amerykańska autorka skupiła się wyłącznie na jednym roku życia Marilyn, który uznała za najszczęśliwszy okres w jej życiu. Z jej książki wyłania się zupełnie inny obraz Monroe niż ten przez dekady utrwalany w mediach.

Marilyn na Manhattanie pokazuje, że sama aktorka aspirowała znacznie wyżej niż role, które przyszło jej odgrywać. W połowie lat pięćdziesiątych powiedziała dość wizerunkowi głupiutkiej blondynki, zerwała kontakty z wytwórnią 20th Century Fox i wyjechała do Nowego Jorku by przeżyć najszczęśliwszy rok swojego życia. Czy tak było w istocie trudno ocenić, jednak z całą pewnością była szczęśliwsza, gdy przestano traktować ją jak przedmiot i decydować o każdym aspekcie jej kariery. Nowy Jork pozwolił jej złapać oddech i zawalczyć o możliwość rozwoju zawodowego.

Chociaż sama książka jest naprawdę bardzo dobra, nie odczarowała wizerunku Marilyn w moich oczach. MM z jednej strony chciała zyskać prawo do decydowania o własnym życiu, z drugiej cały swój pobyt w Nowym Jorku liczyła na pomoc innych. W walce o niezależność zawodową zapomniała, że dobrze jest być także niezależnym finansowo, zamiast korzystać z pieniędzy wpływowych przyjaciół. Winder starała się pokazać tę aktorkę w jak najlepszym świetle i w pewnym stopniu jej się to udało - wielokrotnie powtarzała, że Marilyn zawsze otaczała się książkami, marzyła o wielkich rolach teatralnych, a gdy trzeba było potrafiła odpowiedzieć celną ripostą natrętnym dziennikarzom. W tym samym czasie zaczęła jednak zażywać coraz więcej leków nasennych i przeciwbólowych, które podobno były na porządku dziennym w środowisku nowojorskiej bohemy. 

Marilyn na Manhattanie to wnikliwie przedstawiony fragment z życia Marilyn Monroe, który będzie idealnym uzupełnieniem informacji na jej temat. Lekkie pióro Elizabeth Winder sprawia, że ciężar gatunkowy został zneutralizowany, a książkę czyta się raczej jak powieść niż biografię. Sugestywne opisy miasta, przywoływanie historycznych wydarzeń i zdolność Winder do opowiadania interesujących historii wpływają na pozytywny odbiór jej książki. Trzeba też wspomnieć o przepięknej oprawie graficznej. Jest to niewątpliwie jedna z najpiękniej wydanych książek ostatnich miesięcy, opatrzona urzekającymi fotografiami na początku każdego rozdziału oraz cytatami głównej bohaterki lub osób z jej otoczenia. W treści przewijają się także wielkie nazwiska dwudziestowiecznej kultury takie jak Frank Sinatra, Truman Capote, Marlon Brando czy Greta Garbo, dzięki czemu realia czasów są jeszcze bardziej widoczne.

Inspirująca lektura, choć jej podtytuł jest chyba odrobinę na wyrost. Mimo to warto przeczytać nawet jeśli postać Marilyn Monroe nie do końca was interesuje. Po pierwsze dlatego, że jest to po prostu dobrze napisana książka, po drugie jej bohaterka to postać, która miała ogromny wpływ na popkulturę, a pewne rzeczy po prostu wypada wiedzieć. A jeżeli jesteście fanami MM to tego tytułu oczywiście nie może zabraknąć na waszych półkach.

★★★★★★★☆☆☆ 

Elizabeth Winder, „Marilyn na Manhattanie”, Wydawnictwo Literackie, Kraków 2017, s. 332

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Obiecuję, że już więcej nie będę wracać do przeszłości. Podsumujmy tylko ten grudzień i zamknijmy poprzedni rok raz na zawsze. Udało mi się przeczytać pięć książek, co odbieram jako dobrą wróżbę na nowy rok. Wreszcie (!) się obroniłam, więc praca magisterska ani żadne studnia nie wiszą mi już nad głową i nie mogę ich dłużej używać jak wymówki do nieczytania. Dlatego właśnie myślę, że będzie lepiej z tym czytaniem. A w grudniu było tak:

Zdecydowanie najlepsza okazała się Opowieść podręcznej, czyli smutna wizja świata, w którym rola kobiety ograniczona została do rodzenia dzieci oraz Czarny jak ja, czyli równie smutna książka o życiu Afroamerykanów w końcu lat 50. w Stanach Zjednoczonych. Obie książki są warte poznania! Ogromnie rozczarowało mnie głośne Consolation, które miało być fajnym romansem, idealnym dla fanów Colleen Hoover. Nie było. Może napiszę coś o tej dylogii, gdy przeczytam drugi tom, który mam w planach, bo po prostu jest już na mojej półce. Słabe było również Dress Scandinavian, w którym Skandynawii było zdecydowanie za mało jak na to, co sugeruje tytuł.

W styczniu wychodzi kilka ciekawych tytułów, ale ja czekam przede wszystkim na: 

Jeśli chodzi o styczeń to na ten moment przeczytałam dwie bardzo fajne książki, więc ten rok zaczął się naprawdę dobrze. Mam nadzieję, że to się tak szybko nie zmieni ;) A co wy czytaliście w grudniu?

             

Słowem wstępu 

Poniższe podsumowanie zawiera krótką historię o tym jak zepsułam Google Analytics, bardzo ważne liczby, które tak naprawdę są ludźmi, urodziny jutuba oraz subiektywny ranking książek przeczytanych w 2017 roku. A w nim: kilka przykrych rozczarowań, jedno ładne wydanie, ta najlepsza i książki, na które zabrakło mi czasu, ale ciągle są na mojej liście.

Rok w liczbach
W 2017 roku zdecydowanie odpuściłam jeśli chodzi o częstotliwość postów na blogu. Złożyło się na to wiele czynników, ale planuję od lutego wrócić pełną parą. Nie tylko zresztą na bloga, rok 2018 ma stać przede wszystkim pod znakiem rozwoju kanału na youtubie, bo okazuje się, że materiały video docierają do większej liczby osób niż posty na blogu. A właśnie dzisiaj tylko, że dwa lata temu opublikowałam swój pierwszy filmik, czyli właśnie obchodzę drugie jutubowe urodziny.

Chciałabym tutaj podać dokładne statystyki z Google Analytics, ale niestety coś kiedyś tam zepsułam i już nie umiem naprawić. Blogger sugeruje ok. 27 000 odsłon bloga każdego miesiąca, ale nie wiem na ile można mu wierzyć. Osobiście wątpię, by było ich aż tyle w sytuacji, gdy posty pojawiają się sporadycznie, a sama nie staram się ich w szczególny sposób promować poza informacją w social mediach.

Skoro już temat social mediów poruszyłam to w chwili obecnej największe zasięgi notuje Instagram z 5,5 tys. fanów. Drugie miejsce należy do YouTube'a (3,5 tys.), a daleko w tyle jest Facebook (979). Nieźle ma się także snapchat i na nim również chciałabym publikować odrobinę więcej w tym roku. Skoro sama lubię oglądać dziennie czytelnicze update'y to dlaczego miałabym ich nie nagrywać? Gdybyście mieli ochotę mnie dodać, poniżej znajdziecie snapkod.

Aha, wspomnię jeszcze tylko, że w 2017 roku przeczytałam 52 książki. Czy to dużo czy to mało nie wiem, ale dawno już zmądrzałam i przestałam czytać na wyścigi.

Najsłabsza książka roku

Rok 2017 rozpoczęłam wyjątkowo niefortunnie. Tokimeki. Magia sprzątania w praktyce skusiła mnie ładną okładką, ale to właściwie tyle, co ta książka miała do zaoferowania. Wszystko było złe - od fatalnego języka zaczynając, przez dziwaczne podejście autorki do przedmiotów (podziękuj starym skarpetkom za to, że dobrze ci służyły), po głupiutkie porady (jak chcesz mieć porządek to wyrzuć przeterminowane jedzenie z lodówki), na których najwyraźniej można zrobić niezłe pieniądze. Byłam mocno zniesmaczona po lekturze tej książki i bardzo żałuję, że właśnie z nią zaczęłam rok.

Największe rozczarowanie roku

Czasem tak jest, że wobec jednej książki ma się większe oczekiwania niż wobec innych. Wszyscy chwalili, rozpływali się nad bohaterami i światem stworzonym przez Sarę J. Maas w Dworze cierni i róż. Oj, dawno się tak nie zawiodłam. Od samego początku nic mi nie grało. Fabuła nudna, poziom dialogów z przyzwoitości pominę, ale na dziury logiczne w fabule już oka przymknąć nie potrafię. To jest po prostu źle napisana książka i nie potrafię zrozumieć dlaczego podoba się tak wielu osobom. 

Takich rozczarowań było niestety więcej. Ile dobrego nasłuchałam się o książkach Alka Rogozińskiego, ile wydawnictwo obiecywało po Czarnej Madonnie Remigiusza Mroza. Niestety ani Jak cię zabić, kochanie?, ani Czarna Madonna nie sprostały oczekiwaniom. Ale to nie im należy się korona tej najbardziej rozczarowującej książki 2017 roku.

Najpiękniejsze wydanie roku 

To nie pierwszy raz w tym roku, gdy jak sroka skusiłam się przede wszystkim na wydanie. Dress Scandinavian to piękna okładka, ciekawa tekstura grzbietu i wnętrze również piękne. Ale tylko pod względem estetycznym, bo w treści nic odkrywczego nie znalazłam. Kolejny raz te same rady, o których czytałam już gdzie indziej, same ogólniki i w ogóle jakoś tak mało tego tekstu. A już na pewno mało skandynawskiego stylu, na który tak bardzo liczyłam. Ale za sposób wydania naprawdę doceniam i dlatego umieściłam tę książkę w tej właśnie kategorii.

Najlepsza książka non-fiction 

Właściwie były dwie takie, które wyjątkowo utkwiły mi w pamięci, ale ze względu na tematykę zdecydowanie bliższa jest mi Polska odwraca oczy. To zbiór kilkunastu reportaży dotyczących spraw znanych mniej lub bardziej każdemu Polakowi, bo każda z nich działa się nie tak dawno temu i wzbudziła wiele kontrowersji. To jednocześnie książka, która w tym roku miała dla mnie największy ładunek emocjonalny i zszargała mi nerwy jak chyba żadna wcześniej. 

Warto też wspomnieć o książce wcale nie nowej, ale popularnej w tym roku za sprawą Oli z kanału Book z Tobą. Czarny jak ja to historia człowieka, który pod koniec lat 50. zmienił kolor skóry, by przekonać się jak daleko sięgał rasizm w ówczesnych Stanach Zjednoczonych. Wnioski z tego doświadczenia wyciągnął bolesne, bo potwierdziła się jego obawa o to, że nieważny jest człowiek, ważna jest ilość melaniny w organizmie. 

Najlepsza książka roku 

Czas na werble, moi mili! Przeczytałam w 2017 roku kilka naprawdę dobrych książek (choć zdecydowanie za mało w stosunku do tych całkiem przeciętnych), ale to właśnie ta jedna wywarła na mnie największe wrażenie. Dawno (nigdy?) nie czytałam prozy tak dobrej, tak kompletnej jak Rdza Jakuba Małeckiego. Książka doskonała na każdym poziomie, którą pewnie jeszcze długo będę się zachwycać i polecać innym. Znalazłam w niej wszystko, co kocham w literaturze: piękny język, interesującą historię i mnóstwo, mnóstwo emocji.

Na te książki zabrakło czasu... 

Są też takie książki, które w 2017 roku bardzo chciałam poznać, ale albo dowiedziałam się o nich za późno, albo zwyczajnie odkładałam je w czasie. Czuję, że to są naprawdę dobre tytuły i mogłyby wpłynąć na to zestawienie w kwestii najlepszych książek, ale dam im szansę błyszczeć w 2018 roku. Są to:

Oraz ponad czterdzieści innych (również tych, wydanych w poprzednich latach), które możecie znaleźć w zakładce Do przeczytania 2018.

W tym roku życzę wam 90% wspaniałych książek (te 10 słabszych to po to, żeby bardziej docenić 90) i przeczytania tych wszystkich, których nie zdążyliście w minionym. A jak mają się wasze podsumowania?