Skończyłam czytać tę książkę już w pierwszych dniach lutego i od tamtej pory próbuję coś o niej napisać. Wracam z pracy, robię zakupy, sprzątam mieszkanie i nawet nie zauważam kiedy godzina siedemnasta zmienia się w dwudziestą drugą. Odkładam napisanie tego wpisu na kolejny dzień, a potem jeszcze na następny. I wtedy dociera do mnie, że to właśnie ja jestem bohaterką książki Brooke McAlary.

I z pewnością nie jestem wyjątkiem. Tak obecnie wygląda życie większości z nas. Ciągle za czymś gonimy, nie potrafimy skupić się tylko na jednej rzeczy, albo cieszyć chwilą bez zastanawiania się czy na pewno wszystko na jutro zostało już zrobione. Prostota. Siła codziennych rytuałów ma pomóc nam odnaleźć równowagę w życiu i nauczyć lepszej organizacji czasu. Idea jednozadaniowości, którą proponuje autorka brzmi obiecująco, nie wiem tylko czy w dzisiejszym świecie jest możliwa. Może dla tych szczęśliwców, którym udało się przekuć hobby w dochodowy biznes. Całej reszcie ciężko będzie pogodzić pracę na etacie, obowiązki domowe, samorozwój i czas dla siebie. 

Ale może właśnie się da, może sęk tkwi w odnalezieniu tej drogi. Jeśli chcecie się sprawdzić to skorzystajcie z siedmiu metod (pięciu rytuałów i dwóch rytmów) przedstawionych w tej książce. Do każdego rytuału dołączone jest ćwiczenie, które stopniowo pomoże wam wprowadzić je w życie. I to jest chyba najfajniejsza rzecz, bo o ile wszyscy wiemy, że należałyby zwolnić, o tyle nie zawsze wiemy jak to zrobić. Ponadto Prostota to pięknie wydana, choć malutka gabarytowo książeczka opatrzona fotografiami i kolorową czcionką, więc przyjemność można odnaleźć już w samym patrzeniu na nią. A co z treścią? Wiele tu zależy od osobistych upodobań i stosunku do tego typu publikacji. Chociaż przyznać muszę, że McAlary stroni od moralizatorskiego tonu i nie narzuca swoich pomysłów czytelnikowi, ja nadal nie jestem przekonana czy dla szarego człowieka slow life na tym poziomie jest osiągalne.

Ale może ja jestem po prostu zbyt dużym sceptykiem. Sprawdźcie sami czy jest to możliwe. 

★★★★★☆☆☆☆☆ 

Brooke McAlary, „Prostota. Siła codziennych rytuałów”, Wyd. Literackie, Kraków 2018, s. 100

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Literackiemu.

Pierwszy miesiąc nowego roku za nami, a mnie udało się spełnić wszystkie trzy plany/postanowienia na styczeń. W końcu zostałam magistrem filologii angielskiej, odwiedziłam Madryt oraz stadion Santiago Bernabeu i wreszcie się wyprowadziłam. A to oznacza więcej filmów na youtubie i częstsze zdjęcia na instagramie, mam nadzieję! W związku z tym, że działo się sporo, nie przeczytałam wiele książek, ale to nic, ten miesiąc naprawdę zaliczam do bardzo udanych.

Przeczytane w styczniu: 

Faworytem miesiąca zostały Rzeczy, których nie wyrzuciłem Marcina Wichy. Świetnie napisana historia pożegnania z matką i porządkowania jej rzeczy. Muszę do niej wrócić w najbliższym czasie, bo chciałabym na świeżo napisać o niej post na blogu. Myślę, że warto. Najgorsze bez zaskoczenia okazało się Conviction, czyli druga część równie kiepskiego Consolation. Tak źle napisanych książek, z mnóstwem powtórzeń i słabą korektą dawno nie czytałam.Nie warto tracić czasu na tę dylogię.

Luty będzie bardzo obfitym miesiącem jeśli chodzi o nowości na rynku wydawniczym. Spośród morza nieźle zapowiadających się tytułów wybrałam kilka tych, które interesują mnie najbardziej.

Nie ukrywam, że najbardziej interesuje mnie historia amerykańskiej przemocy wobec Indian zawarta w książce Powrócę jako piorun. Ciekawie też zapowiada się reportaż o Hawanie, jako że Kuba to kraj, który zawsze chciałam odwiedzić. Trochę obawiam się natomiast książki Broad Peak od wyd. Poznańskiego. Wydaje mi się, że to średni moment na wyciąganie tej historii i roztrząsanie jej na nowo w obliczu ostatnich wydarzeń. Wygląda mi to na chwyt marketingowy i żerowanie na tragedii pod Nanga Parabat, ale może się mylę. Na pewno chciałabym to sprawdzić i mam nadzieję, że mi się to uda.

A co wy sobie upatrzyliście z nowości lutego? I jak wam minął styczeń?