Kurtyka. Sztuka wolności to trzecia już książka wydana nakładem wydawnictwa Agora, prezentująca sylwetkę polskiego himalaisty. Po Kukuczce i Bieleckim przyszedł czas na Wojtka Kurtykę, który różni się nieco od swoich kolegów podejściem do tego sportu i metodą wspinaczki, jednak nie osiągnięciami, które również w jego przypadku są imponujące.

Wojciech Kurtyka to postać pod wieloma względami o wiele bardziej interesująca niż inni himalaiści, wspinający się razem z nim. Jego nigdy nie interesował tylko szczyt, a raczej droga, która do tego szczytu wiodła. Ważny był styl i technika, a nie kolejny odhaczony ośmiotysięcznik. Lubił mówić, że wspina się nocą i nago, często bez zakładania obozów, zabierania śpiworów czy nawet uprzęży. Lubił być w górach wolny, podobnie zresztą jak w dolinach, gdzie niechętnie opowiadał o swoim życiu. Dla niego wspinanie to sztuka, cel sam w sobie i to właśnie niecodzienne podejście do himalaizmu odróżnia go od innych.

Z jednej strony podziwiam jego indywidualizm i ten spokój, który musi czuć za niczym nie goniąc i żyjąc w zgodzie ze sobą. Z drugiej chyba jednak jestem zwolenniczką walki o każdy szczyt, gdzie cel góruje nad głowami, czasem niedostrzegalny w gąszczu chmur. Kurtyka to niesamowita i godna podziwu postać, ale jednocześnie bardzo zamknięta na świat zewnętrzy. Bernadette McDonald nie udało się przebić przez ten mur skromnego indywidualisty i przez to w jej książce czuć dystans bohatera do autorki, a tym samym do czytelników. Może dlatego nie porwała mnie w równym stopniu, co dwie poprzednie. Sztukę wolności czytało się mozolnie, często niestety bez większego zainteresowania, a momenty dynamiczne i zapierające dech mogłabym policzyć na palcach jednej ręki.

Bernadette świetnie sportretowała tę nieuchwytność Wojtka, jego podejście do wspinaczki i parterów, których życie zawsze stawiał na pierwszym miejscu - w przeciwieństwie do Kukuczki, o którym wielokrotnie na kartach tej książki wspominano. Jeśli więc chodzi o portret Kurtyki to doskonała książka, która idealnie odzwierciedla jego charakter i filozofię życia. Jeśli natomiast mówimy o walorach literackich to cóż, zabrakło jej polotu, dreszczyku emocji i dynamiki, dzięki której nie można by się było od tej historii oderwać. Może to też kanadyjska perspektywa, która nie pozwoliła autorce wczuć się w klimat PRL-u i w pełni oddać trud polskich himalaistów, by w taką podróż w ogóle wyruszyć. Cokolwiek by to nie było, czuć że nie wszystko zostało tutaj dograne w stu procentach i rzutuje to niestety na odbiór książki jako całości.

Warto przeczytać ze względu na samą postać Wojciecha Kurtyki i zupełnie inne spojrzenie na wspinaczkę, ale lepiej nie podchodzić do tej książki ze zbyt dużymi oczekiwaniami. Mimo wszystko trzeba się cieszyć, że taka książka w ogóle powstała, bo z pewnością nie było łatwo namówić na nią jej bohatera.

★★★★★★☆☆☆☆
Bernadette McDonald, „Kurtyka. Sztuka wolności”, Agora, Warszawa 2018, s.365

Recenzja powstała we współpracy z wydawnictwem Agora.

Pamiętam kiedy w Polsce wyszła pierwsza książka E. Lockhart. Byliśmy łgarzami podzieliło czytelników na tych, którzy ją pokochali oraz na tych, którzy twierdzili, że to bardzo słaba powieść. Ja jak zwykle byłam gdzieś po środku, bo z z jednej strony całkiem podobał mi się styl autorki i sposób prowadzenia narracji, z drugiej sama historia była właściwie o niczym. 

I to samo zdarzyło się z Kłamczuchą.

Z tą różnicą, że tutaj styl też nie do końca mi odpowiadał. Ale zacznijmy od początku. Kłamczucha to historia przyjaźni dwóch dziewczyn -  Jule West Williams i Imogen Sokoloff. Pierwsza jest typem tajemniczej buntowniczki, która pojawia się znikąd, niechętnie mówi o swojej przeszłości i ciągle zmienia swój wizerunek. Druga to dziedziczka wielkiej fortuny, która rzuciła studia i żyje jak księżniczka z pieniędzy swoich adopcyjnych rodziców. Pewnego dnia Immy znika, zostawiając sporą część majątku swojej przyjaciółce.

Lockhart kolejny raz bawi się formą i podaje czytelnikowi wydarzenia w odwróconej chronologii. Na początku poznajemy finał całej historii, a potem stopniowo, strona po stronie odkrywamy drogę, którą przebyli bohaterowie, by znaleźć się w obecnym punkcie. Pomysł dosyć oryginalny, wcześniej z podobnym zabiegiem spotkałam się tylko w Kolekcjonerze oczu Sebastiana Fitzka, jednak czy potrzebny akurat tej książce? No właśnie nie do końca. Odwrócona chronologia nie pełni tu właściwie żadnej roli, a przebiegu wydarzeń bardzo łatwo się domyślić. Zabrakło tajemnicy, mocnego plot twistu i przede wszystkim pomysłu na poprowadzenie akcji.

Słabo nakreśleni zostali też bohaterowie, którzy są jednowymiarowi i nie budzą absolutnie żadnych emocji w czytelniku. Jule to tytułowa kłamczucha, która jak kameleon zmienia wygląd za pomocą makijażu i peruk, ale poza tym nic jej nie wyróżnia, nie ma żadnej dominującej cechy budującej jej charakter. Nie inaczej jest w przypadku Imogen, której główną rolą w książce jest bycie bogatą, więc zapomnijcie o jakimkolwiek rysie psychologicznym. Wychodzę z założenia, że lepiej już czytać słabe książki, bo one przynajmniej dają odrobinę rozrywki z pastwienia się nad beznadziejnością fabuły. Natomiast Kłamczucha to powieść, obok której przechodzi się obojętnie, bez żadnej refleksji na koniec.

Wcale nie uważam, że to jest zła książka, ale niestety - co chyba nawet gorsze - jest po prostu nijaka. Mam wrażenie, że autorka nie do końca miała pomysł na fabułę, a po drodze jeszcze bardziej się pogubiła i zaserwowała swoim czytelnikom bardzo przeciętną historię, o której nikt nie będzie zbyt długo pamiętał.

★★★★★☆☆☆☆☆

E. Lockhart, „Kłamczucha”, Czwarta Strona, Poznań 2018, s. 320

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Czwarta Strona.

Trochę późno zabieram się za to podsumowanie, ale mimo że obiecałam, że bloga nie porzucę, coraz ciężej jest i godzić pisanie z nagrywaniem. Będę się starać, ale już teraz wiem, że obiecywać dłużej nie mogę. Nie wiem czy to brak czasu, na który lubię zwalać dosłownie wszystko, czy może bardziej wypalenie po prawie sześciu latach blogowania? Pewnie po trochu jednego i drugiego. Ale przejdźmy już do szybkiego podsumowania lutego, bo przecież po to czytacie ten post.

Przeczytane w lutym: 

Chyba najbardziej podobała mi się biografia Wandy Rutkiewicz, mimo że początek lektury wcale tego nie zapowiadał (możecie więcej posłuchać o tym w mojej recenzji na YT). Najsłabsza chyba Kłamczucha, bo po prostu była to historia, która pozostawiła mnie całkowicie obojętną na losy bohaterów. Naprawdę wolę już czytać złe książki, które wzbudzają jakiekolwiek emocje. 

W marcu wychodzi sporo nowości - to chyba tak na wiosnę wydawcy zasypują nas premierami. Ja wybrałam kilka tych, na które sama czekam i będę chciała przeczytać, chociaż pewnie już nie w marcu.

Z nienawiści do kobiet interesuje mnie bardzo, bo jak może pamiętacie poprzednia książka Kopińskiej wywarła na mnie ogromne wrażenie. Na szczęście ten tytuł mam już na swojej półce. Testament to kolejna część serii, którą z jakiegoś powodu bardzo lubię i chętnie wrócę do losów Chyłki i Zordona. Każda kolejna książka z tej serii to trochę jak wizyta u starych znajomych. Wokół Papierowej księżniczki jest taki szum, że po prostu chcę sama sprawdzić co w trawie piszczy. Czy książka rzeczywiście jest zła i szkodliwa jak twierdzi spora grupa czytelników? Droga ucieczki to właściwie książka z myślą bardziej o moim narzeczonym, bo bardzo podobała mu się inna książka Rachel Abbott, więc pewnie i tą chętnie by przeczytał, natomiast Księga wyjścia Grynberga to dlatego, że na swojej półce mam już Rejwach i słyszałam, że są to bardzo dobre, mocne książki. A ja właśnie takie lubię.

A wy czekacie na jakieś marcowe premiery? Koniecznie dajcie też znać czy w lutym przeczytaliście jakieś fajne książki!