Debiutancka książka Klaudii Kloc-Muniak wpadła w moje ręce za sprawą samej autorki, która zresztą prowadzi książkowe konto na instagramie i właśnie stąd kojarzyłam jej nazwisko. Z chęcią zgodziłam się na zrecenzowanie Gdybym jej uwierzył, bo cieszy mnie, że ktoś z tego środowiska wydał wreszcie własną książkę i byłam ciekawa jak Klaudii to wyszło. Thriller o lekkim medycznym zabarwieniu brzmiał interesująco, a historia zaginięcia pracownicy ogromnej firmy biotechnologicznej, prowadzącej moralnie wątpliwie badania bardzo mnie zaintrygowała.

Autorka jest z wykształcenia biotechnologiem i właśnie ten zawód przypisała swojej bohaterce. Julia Przybysz porzuca dotychczasowe życie i przeprowadza się na Podkarpacie, gdzie podejmuje stanowisko asystenta badawczego w biotechnologicznym gigancie. Niestety był to dla mnie pierwszy zgrzyt - nie mam wątpliwości, że merytorycznie wszystko jest na swoim miejscu, ale czytelnik niepotrzebnie zostaje zarzucony terminologią, której nie zna i właściwie nie potrzebuje jej w takiej ilości. Z czasem coraz łatwiej przyzwyczaić się do specyficznego języka i objaśniania najróżniejszych procesów, ale początek książki może okazać się naprawdę ciężki do przebrnięcia. Niemniej jednak tematyka hodowania narządów tak, aby organizm biorcy ich nie odrzucił jest naprawdę ciekawa i z czasem wciąga coraz bardziej. W ogóle druga połowa książki była dla mnie dużo bardziej interesująca niż jej początek, mimo że tak naprawdę wiadomo dokąd ta historia zmierza.

I to właśnie jest dla mnie drugim i największym zarzutem wobec Gdybym jej uwierzył. Fabuła jest bardzo przewidywalna, a skoro opis na okładce książki zdradza, że Julia w pewnym momencie zostaje uznana za zaginioną to właściwie bez czytania wiadomo, jaki czeka ją los. Zabrakło elementu niepewności i tego dreszczyku emocji, który w dobrym thrillerze znaleźć się powinien. Jedyną zaskakującą sceną okazało się dla mnie samo zakończenie, dosłownie ostatnie pół strony. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałam, ale też nie do końca wiem jak to interpretować. Czy była to rzeczywistość czy może koszmar spowodowany traumatycznymi przeżyciami? 

Jak na debiut nie wyszło najgorzej, ale mam nadzieję, że Klaudia Kloc-Muniak jeszcze swój warsztat rozwinie i kolejna jej książka będzie lepiej dopracowana i bardziej zaskakująca, bo pomysł miała naprawdę dobry. Jest mi odrobinę przykro, że książka nie do końca trafiła w mój gust, ale trzymam kciuki, by autorka wydała jeszcze wiele świetnych powieści.

Klaudia Kloc-Muniak, „Gdybym jej uwierzył”, Novae Res, Gdynia 2017, s. 293

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce Klaudii Kloc-Muniak.

Kiedy Europa wciąż nie potrafi zapomnieć o nazistowskich obozach koncentracyjnych i stalinowskich łagrach, w Korei Północnej codziennie giną ludzie, którzy zostali uznani za wrogów systemu. Obozy pracy nie są dla nich już tylko bolesną lekcją historii, ale przerażającą rzeczywistością, niemożliwym do uwierzenia pogwałceniem praw człowieka i nieustanną walką o przetrwanie kolejnego dnia. Liczba więźniów osadzonych w koreańskich obozach nie jest znana, ale zdjęcia satelitarne udostępnione kilka lat temu przez Amnesty International pokazują, że są one ciągle rozbudowywane.

Shin Dong-hyuk to jedyny znany światu zbieg z północnokoreańskiego łagru, który dziś mieszka w Seulu. Urodził się i wychowywał w Obozie nr 14, w którym nie dane mu było poznać jak to jest być człowiekiem. Jedyne, co było mu doskonale znane to obowiązujący tam dekalog, który zawierał m.in. takie nakazy jak bezwarunkowe posłuszeństwo wobec strażników, donoszenie na współwięźniów czy obowiązek pracy ponad normę. Do serca szczególnie wziął sobie rozkaz meldowania o podejrzeniu ucieczki współwięźniów i bez wahania doniósł na matkę i brata. Jak sam mówi nie czuł się winny, gdy oglądał ich egzekucję. Był przekonany, że postąpił słusznie, bo tego uczono go od urodzenia, a uczucia i więzi rodzinne były mu kompletnie obce.

Czytanie tej książki boli, podobnie jak świadomość powtarzalności historii Shina. Każdego dnia ten sam koszmar przeżywa setki tysięcy więźniów, którzy nie mieli tyle szczęścia co bohater książki Blaine'a. Tylko czy można tu właściwie mówić o szczęściu? Ucieczka z obozu nie oznacza pozbycia się traumatycznych doświadczeń, a biorąc pod uwagę fakt, że Shin urodził się w niewoli, nie jest on przystosowany do życia na wolności. W ostatnich rozdziałach widać zresztą jak ciężko jest uczyć się bycia człowiekiem, gdy nikt wcześniej mu na to nie pozwolił. Mimo że od jego ucieczki minęło już wiele lat, okres adaptacji z całą pewnością jeszcze się nie zakończył.

Historia Shina jest przerażająca, ale niestety nie wiemy czy w pełni prawdziwa. On sam przyznał, że zmienił lub zataił niektóre informacje, bo były dla niego zbyt bolesne. Niemniej jednak nie umniejsza to jego doświadczeń, a czytelnikom pokazuje, że świat nie uczy się na błędach. Przerażające jest to, że jeden gruby facet zarządza krajem, który jawnie łamie prawa człowieka, a reszta świata pozostaje bezsilna wobec tego okrucieństwa.

Lektura właściwie obowiązkowa z rodzaju tych uświadamiających.

Blaine Harden, „Urodzony w Obozie nr 14”, Świat Książki, Warszawa 2013, s. 256

Czy to pierdzi? To podobno jedno z najczęstszych pytań zadawanych badaczom zwierząt, którzy wyszli naprzeciw oczekiwaniom internautów i wydali książkę o tym samym tytule. Podobno nie ma głupich pytań, a ta książka zdaje się to tylko potwierdzać. Nick Caruso i Dani Rabaiotti we współpracy z grupą innych naukowców stworzyli profesjonalny, a jednocześnie niezwykle zabawny zbiór ciekawostek na temat gazowego życia, w którym omówili aż osiemdziesiąt gatunków zwierząt.

Jeśli brzmi to dla was absurdalnie to pomyślcie tylko, że w 2015 roku przerwano lot do Kuala Lumpur, ponieważ znajdujące się na pokładzie kozy pierdząc i bekając wytworzyły tak dużo metanu, że uruchomiły alarm przeciwpożarowy. Z kolei 11 lat wcześniej na Tajwanie transportowano martwego wieloryba, który w pewnym momencie eksplodował ze względu na nagromadzone w jego ciele gazy. Ale puszczanie bąków i towarzyszące temu zpachy to tylko punkt wyjścia dla autorów, którzy przedstawiają również nawyki żywieniowe zwierząt, które nieodłącznie wiążą się z tematem z okładki. Jeśli więc do tej pory tytuł Czy to pierdzi wydawał się wam kontrowersyjny, to wbrew pozorom ta książka jest zbiorem naprawdę interesujących faktów dotyczących królestwa zwierząt.

Zabawne ilustracje idealnie oddają humorystyczny charakter tej książeczki, a dołączony na końcu słowniczek tłumaczący trudniejsze zagadnienia z zakresu biologii będzie dużą pomocą dla młodszych czytelników. Ale nie jest to tylko książka dla dzieci, bo zebrane tu fakty mogą zaskoczyć także dorosłego czytelnika. Czy to pierdzi to wyjątkowa książka popularnonaukowa, która uczy i bawi jednocześnie, a przy okazji wywoła uśmiech na twarzy każdego, kto zobaczy ją w waszej biblioteczce. Wiem z autopsji!

Dani Rabaiotti, Nick Caruso, „Czy to pierdzi? Sekretne (gazowe) życie zwierząt”, Insignis, Kraków 2018, s. 144 

Mam nadzieje, że te święta spędziliście w gronie najbliższych, macie pełne i szczęśliwe brzuszki, a dzisiejsze popołudnie spędzacie już tylko na odpoczynku. Jeśli tak to idealna pora na podsumowanie marca, który już przecież za nami. Udało mi się przeczytać sześć książek, więc całkiem sporo jak na moje ostatnie poczynania. Niestety na blogu usłyszeliście tylko o jednej z nich, druga pojawiła się na kanale. Szkoda, bo dwie kolejne są naprawdę warte opisania i mam nadzieję, że jeszcze mi się to uda. Ale do rzeczy!

Przeczytane w marcu: 

Książką, która w marcu wywarła na mnie największe wrażenie był zdecydowanie Rejwach. To zbiór króciutkich opowiadań o tym jak to jest być Żydem we współczesnej Polsce. Wzruszające i bolesne historie, które zapadają w pamięć. Bardzo przyjemnie czytało mi się równiez Wodę, która niesie ciszę, ale jest ona oczywiście kompletnie inna i znacznie lżejsza od książki Grynberga.  

Jeśli chodzi o nowości wydawnicze zaplanowane na kwiecień to... trochę ich znalazłam, ale na żadną nie czekam z jakimś wielkim zniecierpliwieniem. No, może z wyjątkiem jednej, o której zaraz wam powiem. 

Zostań, a potem walcz to książka, którą chciałabym poznać z tego względu, że czytałam i mam dwie inne książki Boyne'a właśnie w tym wydaniu, więc chętnie uzupełnię kolekcję. Między falami to z kolei tytuł, który interesuje mnie właściwie tylko ze względu na autorkę. O Moss słyszałam mnóstwo dobrych opinii i chciałabym sprawdzić czy jest to pisarka dla mnie. Delhi to Indie, więc jak zawsze z chęcią zgłębię temat i większego komentarza tu nie trzeba. 

Biografia Denisa Urubko to po pierwsze kolejna książka wydana przez Agorę z serii o himalaistach, po drugie właściwie nie wiem o nim zbyt wiele poza tym, że uczestniczył w Narodowej Wyprawie na K2 i razem z Adamem Bieleckim wyruszył na pomoc Tomkowi Mackiewiczowi. Życie Stewardessy Olgi Kuczyńskiej to właśnie ta książka, na którą czekam najbardziej. Po pierwsze tematyka, po drugie Olgę ślędzę od długiego czasu (jeszcze gdy latała dla Ryanair) i lubię ją jako osobę, ale - i to po trzecie - pisać to ona za bardzo nie umie. W jej wpisach na Facebooku jest mnóstwo błędów, powtórzeń i źle postawionych przecinków, więc ciekawi mnie korekta tej książki. Znajdź mnie to po prostu głośny ostatnio tytuł, który mam ochotę poznać. 

A jak to jest w waszym przypadku? Macie upatrzone jakieś gorące kwietniowe premiery? I jak udał wam się marzec pod względem ilości, ale przede wszystkim jakości przeczytanych książek?